Otto Lubarsch (ur. 4 stycznia 1860 w Berlinie, zm. 1 kwietnia 1933 tamże) – niemiecki lekarz patolog.
Był synem Jacoba Lubarscha, kupca i pośrednika w handlu zbożowym pochodzącego z Landsberg an der Warthe, i Rosalie z domu Collin, córki berlińskiego sprzedawcy galanterii Wilhelma Collina.
Studiował przez trzy semestry filozofię i nauki przyrodnicze na Uniwersytecie w Lipsku oraz Uniwersytecie Ruprechta i Karola w Heidelbergu. Potem zmienił kierunek studiów na medycynę i uczył się na Uniwersytecie Friedricha Schillera w Jenie, Uniwersytecie Fryderyka Wilhelma w Berlinie i Uniwersytecie Cesarza Wilhelma w Strasburgu. Jego nauczycielami byli, między innymi, Haeckel (Jena) i Virchow (Berlin). W 1883 roku został doktorem medycyny, w 1885 zdał egzaminy państwowe. Następnie był asystentem w Instytucie Fizjologii w Bernie, u Hugona Kroneckera, potem w instytucie patologicznym w Gießen u Eugena Bostroema, w Breslau u Emila Ponficka (do 1888). Przez pewien czas pracował w berlińskim Instytucie Anatomii Patologicznej u Virchowa i w Stacji Zoologicznej w Neapolu. W 1890 roku został privatdozentem w instytucie anatomii patologicznej w Zurychu u Edwina Klebsa. Od 1891 do 1896 roku był pierwszym asystentem w instytucie patologicznym w Rostocku, u Alberta Thierfeldera. W 1894 roku został profesorem nadzwyczajnym patologii i anatomii patologicznej na Uniwersytecie w Rostocku. Od 1899 roku w Poznaniu, gdzie pracował w oddziale patologiczno-anatomicznym Instytutu Higieny, a także w kostnicy Szpitala Miejskiego. Od 1903 profesor Akademii Królewskiej w Poznaniu, zrezygnował w 1904 roku i zatrudnił się w Kreis-Krankenhaus w Berlinie-Lichterfelde. W listopadzie 1905 roku objął stanowisko dyrektora laboratorium patologiczno-anatomiczno-bakteriologicznego w Zwickau, a od 1907 roku praktykował w Düsseldorfie. W 1913 roku przyjął propozycję Uniwersytetu Chrystiana Albrechta w Kilonii objęcia tamtejszej katedry. W 1917 roku został następcą Johannesa Ortha na katedrze anatomii patologicznej Uniwersytetu w Berlinie, został też dyrektorem Instytutu Patologicznego (Ludwig Aschoff, któremu jako pierwszemu oferowano katedrę, odmówił[1]). W 1929 roku przeszedł na emeryturę.
Był żydowskiego pochodzenia, ale mimo to wyznawał nacjonalistyczne poglądy i z entuzjazmem traktował dojście Hitlera do władzy[2][3]. Przeszedł na protestantyzm. Był jednym z założycieli Związku Wszechniemieckiego i członkiem DNVP. W 1931 opublikował wspomnienia[4].
Zmarł po krótkiej chorobie serca w 1933 roku[5]. Nekrologi napisali Ceelen[6] i Rössle[7].
W 1893 w Warnemünde ożenił się z Margarete von Hanstein (1861–1940). Mieli syna (zginął na wojnie) i córkę.
W 1889 roku Lubarsch opisał rakowiaka, na dwie dekady przed Siegfriedem Oberndorferem. Opisał też rzadki zespół, nazywany dziś zespołem Lubarscha-Picka. Drobne kryształy obserwowane w komórkach jąder bywają nazywane kryształami Lubarscha[8].
Razem z Friedrichem Henkem zredagował 12-tomowy podręcznik patologii, Henke-Lubarsch Handbuch der Speziellen Pathologischen Anatomie und Histologie (1924–1952).