Optyka aktywna – technologia wykorzystania teleskopów typu reflektor. Technikę tę zaczęto rozwijać w latach 80. XX w. i obecnie jest dość często już stosowana w teleskopach o lustrach pierwotnych większych niż 8 m. Optyka aktywna powoduje szybkie dostosowanie kształtu optycznych elementów korygujących do turbulencji w atmosferze ziemskiej, tak aby w miarę możliwości zniwelować rozmycie obrazu wywołane drganiem powietrza.
Technika ta została po raz pierwszy w pełni wykorzystana w 3,5-metrowym teleskopie ESO New Technology Telescope (NTT) w 1989 roku. W oparciu o tę technikę działa 10-metrowy teleskop Kecka. Korekta elementów aktywnych następuje 10 do 20 razy na sekundę.
Optyki aktywnej nie należy mylić z bardziej zaawansowaną technologicznie optyką adaptatywną.