Gatunek | |
---|---|
Data premiery | |
Kraj produkcji | |
Język | |
Czas trwania | |
Reżyseria |
Benedikt Erlingsson[1] |
Scenariusz |
Benedikt Erlingsson[1] |
Główne role |
Ingvar Eggert Sigurðsson[1]
Charlotte Bøving[1] |
Muzyka |
Davíð Þór Jónsson |
Zdjęcia |
Bergsteinn Björgúlfsson |
Budżet |
10 000 000 dolarów[2] |
Nagrody | |
Edda: Film roku[1] | |
Strona internetowa |
O koniach i ludziach – islandzko-norwesko-niemiecki dramat z 2013 roku w reżyserii Benedikta Erlingssona. Film zdobył nagrodę Edda[1] w pięciu kategoriach oraz w kilku innych był nominowany. Był też kandydatem do Oscara[1].
Film przedstawia sześć różnych historii koni i ich właścicieli[3]. Występują tu m.in. Kolbeinn i Solveig, którzy są parą, jednak dla Kolbeinna równie ważna jest klacz Grano. Grano z kolei zakochana jest w ogierze Brunn, którego właścicielką jest Solveig. W filmie występuje też Vernhardur, który ma problemy z alkoholem, i jego koń Jarpur[1].
W roku 2013 podczas Międzynarodowego Festiwalu Filmowego w San Sebastián film otrzymał nagrodę Kutxa za najlepszy debiut reżyserski[1]. W roku 2014 podczas Międzynarodowego Festiwalu Sztuki Autorów Zdjęć Filmowych Camerimage w Bydgoszczy film dostał nominację do konkursu debiutów reżyserskich[1]. Również w roku 2014 film zdobył nagrodę Edda w pięciu kategoriach[1]:
Ponadto był nominowany w kategoriach[1]:
W roku 2014 film był oficjalnym islandzkim kandydatem do Nagrody Akademii Filmowej[1].
Sześć nowel, z których składa się film, rozpoczyna się od scen przedstawianych z punktu widzenia konia. Sprowadzone przez wikingów konie stanowią ważny element dla kultury Islandczyków. Już w pierwszym pełnometrażowym islandzkim filmie dokumentalnym z 1925 roku poświęcano im sporo uwagi[4]. Dosłowne tłumaczenie filmu brzmi „Koń w człowieku”[5]. Dla niektórych z polskich krytyków filmowych, nieznających kontekstu kulturowego (w tym poczucia humoru)[6], odstręczające ukazywanie ludzi z perspektywy konia odbierane jest jako pozostawianie „widza w poczuciu zawieszenia i chaosu”[7] . Świat przyrody dla losów człowiek ukazany jest jako niewzruszony[8], a tragizm postaci powiązany jest z głupotą ich czynów. W filmie pojawiają się też odniesienia do kwestii religijnych. Ludzkie postacie są karane za przejawianie grzechów pijaństwa, gniewu, pychy i zawiści. Poza fatalizmem i czarnym humorem, cechą filmu jest tworzenie go zarówno na podstawie kultury oralnej, jak i nadawanie mu formy zbliżonej do naturalnego opowiadania historii, do czego przyznawał się Erlingsson[9].