![]() | |
Data i miejsce urodzenia |
4 marca 1882 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
17 marca 1941 |
Minister finansów Rumunii | |
Okres |
od 1917 |
Poprzednik | |
Następca |
Fotin Enescu |
Minister finansów Rumunii | |
Okres |
od 1920 |
Poprzednik | |
Następca | |
Minister spraw zagranicznych Rumunii | |
Okres |
od 1927 |
Poprzednik | |
Następca | |
Minister spraw zagranicznych Rumunii | |
Okres |
od 1932 |
Poprzednik | |
Następca |
Gheorghe Tătărescu (p.o.) |
Minister spraw zagranicznych Rumunii | |
Okres |
od 1934 |
Poprzednik |
Gheorghe Tătărescu (p.o.) |
Następca | |
Odznaczenia | |
![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() |
Nicolae Titulescu (ur. 4 marca 1882 w Krajowej, zm. 17 marca 1941 w Cannes) – rumuński polityk i dyplomata.
10 lipca 1917 został mianowany ministrem finansów w rządzie Iona I. C. Brătianu[1]. W 1919 reprezentował Rumunię na paryskiej konferencji pokojowej[2]. 13 czerwca 1920 ponownie objął kierownictwo ministerstwa finansów (do 17 grudnia 1921)[3]. Nadzorował przygotowanie pierwszego budżetu państwa po wprowadzeniu do obiegu emitowanych przez Generalny Bank Rumunii lei (przyjęty 1 kwietnia 1921). Zainicjował również reformę systemu podatkowego[4]. Dwukrotnie (od 6 lipca 1927[5] do 4 sierpnia 1928[6] oraz od 20 października 1932[7] do 29 sierpnia 1936[8]) pełnił funkcję ministra spraw zagranicznych[a]. Był zwolennikiem zawierania traktatów dwustronnych; miały one w zamierzeniu zapewnić Rumunii bezpieczeństwo, poprzez powstanie systemu państw połączonych wzajemnymi zobowiązaniami[9]. Wspierał współpracę międzyrządową w ramach Małej Ententy. W lutym 1933 w Genewie podpisał protokół, na mocy którego utworzono jej Stałą Radę[10]. Doprowadził także do powołania Ententy Bałkańskiej (stosowne porozumienie podpisano w Atenach 9 lutego 1934)[11].
W czasie, gdy kierował MSZ, doszło do znacznego osłabienia relacji polsko-rumuńskich i sojusz obronnego[12]. Wiązało się to z przeorientowaniem przez Titulescu polityki rumuńskiej ku promowanemu przez Francję paktowi wschodniemu, któremu przeciwna była II RP[12].
Początkowo sceptyczny wobec normalizacji stosunków z ZSRR, później dążył do ich poprawy. Strona rumuńska złożyła swoje podpisy pod umową określającą agresora (3 lipca 1933) sygnowaną także przez Związek Radziecki i jego sąsiadów, w tym Polskę[13]. 9 czerwca 1934 w Genewie Titulescu spotkał się z ludowym komisarzem spraw zagranicznych Maksymem Litwinowem. Ministrowie wymienili między sobą listy mówiące między innymi o wzajemnym uznaniu suwerenności. Celem polityki Titulescu było wypracowanie między Rumunią i ZSRS porozumienia podobnego do układu między Francją a ZSRS oraz związanego z nim układu czechosłowacko-sowieckiego[12].
21 lipca 1936 podpisano protokół mówiący o możliwości uregulowania spornych kwestii dotyczących Besarabii[12]. Po dymisji Titulescu został on wymówiony przez stronę radziecką[14].
Był też cenionym dyplomatą. Pełnił funkcje ambasadora w Londynie i stałego reprezentanta przy Lidze Narodów. Przewodniczył Zgromadzeniu tej organizacji w 1930 i 1931[15].