Nary – w języku średniopolskim prymitywne łoże lub wyrko, czasami piętrowe, zazwyczaj wykonane z desek lub żerdzi. Rzeczownik bez liczby pojedynczej. W odmianie: Dop. nar (nie narów)^[1].

Pierwszy zapis pojawił się w roku 1570, co odnotował w roku 1927, w Słowniku etymologicznym języka polskiego Aleksander Brückner wraz z dopiskiem: „...nie ruska pożyczka, chociaż dziś na Rusi lepiej znane”^[2]. W pierwszym dwudziestoleciu XX wieku nary zostały wyparte przez pryczę (niem. Pritsche), zwłaszcza więzienną i koszarową^[3].

• Aleksander Brückner: Słownik etymologiczny języka polskiego. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1992. ISBN 83-214-0410-3. (reprint wydania z 1927)
• Witold Doroszewski, Halina Kurkowska: Słownik poprawnej polszczyzny. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1977.
• Stanisław Skorupka, Halina Auderska: Mały słownik języka polskiego. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1969.

• Nary, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XV, cz. 2: Januszpol – Wola Justowska, Warszawa 1902, s. 371 .