Państwo | |
---|---|
Adres |
Zielona Góra |
Wydawca |
Zielonogórskie Wydawnictwo Prasowe |
Organ prasowy |
Lubuskiego Towarzystwa Kultury |
Tematyka |
literatura |
Pierwszy numer |
1957 |
Ostatni numer |
1990 |
Redaktor naczelny |
Janusz Koniusz i in. |
Średni nakład |
12 tys. egz. |
Format |
A3 |
ISSN | |
OCLC |
„Nadodrze” – dwutygodnik literacki i społeczno-kulturalny wydawany w Zielonej Górze w latach 1957–1989.
„Nadodrze” powstało w roku 1957. Początkowo było wydawane jako jednodniówka powtarzalna, potem miesięcznik, półmiesięcznik, aż wreszcie dwutygodnik[1]. Na początku ukazywało się w nakładzie dwóch tys. egzemplarzy[2], potem nakład osiągnął 12 tys. egzemplarzy[3].
Pismo zostało stworzone przez Lubuskie Towarzystwo Kultury, które również powstało w 1957 roku[4]. Z założenia pismo było otwarte na różnorodną tematykę, której spoiwem miała być ziemia lubuska. Przez ponad trzy dekady dwutygodnik spełniał funkcję integrującą elity Gorzowa Wielkopolskiego i Zielonej Góry, łącząc je pod tą wspólną ideą. Drukowano eseje historyczne omawiające trudne początku polskiego osadnictwa 1945 r.[2], dominowała w nim tematyka regionalna z dyskusjami na temat „lubuskiego modelu kultury”, „lubuskiej drogi do uniwersytetu”, Lubuskiego Lata Filmowego, wystaw i sympozjów „Złotego Grona”. W ocenie Alfreda Siateckiego, który sam był dziennikarzem „Nadodrza”[5], mocną stroną pisma była historia, szczególnie przeszłość regionu, słabszą – tematyka społeczna i polityczna. Redakcja „Nadodrza” przyznawała doroczną nagrodę lubuskiej „Winiarki”[3].
Publikowano także fragmenty twórczości autorstwa lubuskich literatów. Pismo pełniło więc rolę trybuny literackiej Środkowego Nadodrza, gdyż na jego łamach większość autorów wierszy i opowiadań publikowała po raz pierwszy[3].
Dwutygodnik przestał być wydawany w 1990 w okresie transformacji ustrojowej. Wprowadzenie mechanizmów rynkowych do prasy po 1989, rosnące szybko inflacja i koszty druku zmusiły Zielonogórskie Wydawnictwo Prasowe do zawieszenia wydawania „Nadodrza”[6][2]. W istocie jednak ZWP było częścią wydawnictwa RSW „Prasa-Książka-Ruch”, które z dniem 6 kwietnia 1990 r. zostało postawione w stan likwidacji[7].
W latach 2000–2003 nastąpiła próba wznowienia pisma pod nazwą „Lubuskie Nadodrze”, którego wydawcą był Zielonogórski Ośrodek Kultury[8].
Redaktorami naczelnymi byli[3][9]:
Od 1959 do końca istnienia pisma sekretarzem redakcji był Wiesław Nodzyński (1930–2006) (ojciec historyka Tomasza Nodzyńskiego)[14].
Oryginały niektórych numerów (do 1983 r.) są dostępne przez internet w Zielonogórskiej Bibliotece Cyfrowej[15].