Msza – forma wokalna lub wokalno-instrumentalna muzyki liturgicznej o budowie cyklicznej. Przeznaczona jest do wykonania w kościele podczas liturgii mszy.
Na mszę pisaną dla celów liturgicznych w Kościele katolickim składają się 2 rodzaje śpiewów:
Po reformie liturgicznej Soboru Watykańskiego II zmianie uległy części zmienne, które mogą być opracowywane muzycznie, do których obecnie zalicza się: antyfonę na wejście (w miejsce introitu), alleluja, antyfonę na Komunię (w miejsce communio). Wyszły z użytku: graduał (zastąpiony przez psalm responsoryjny), offertorium i niemal wszystkie sekwencje - obecnie sekwencję wykonuje się obowiązkowo tylko w Niedzielę Zmartwychwstania (Victimae Paschali Laudes) oraz w Uroczystość Zesłania Ducha Świętego (Veni Sancte Spiritus); dopuszcza się wykonanie ad libitum sekwencji Victimae Paschali Laudes w Oktawie Wielkiej Nocy, Lauda Sion Salvatorem w „Boże Ciało” oraz Stabat Mater[1].
Do X wieku msze śpiewano jednogłosowo (msze chorałowe), później wielogłosowo w technice organum, a następnie wraz z rozwojem sztuki kompozytorskiej tworzono msze przy wykorzystaniu różnych technik polifonicznych. Od XVII wieku w obrządku łacińskim wprowadzono towarzyszenie instrumentów muzycznych (msza kantatowa, później symfoniczna). W kościele prawosławnym i unickim zachowany został do dzisiaj pierwotny sposób wykonywania mszy a cappella.
Pod względem budowy msze dzielą się na:
Pod względem wykorzystania materiału muzycznego msze dzielą się na:
Podział mszy w zależności od ilości części cyklicznych:
Częstym zjawiskiem w czasie renesansu było opracowywanie słynnej francuskiej melodii świeckiej L’homme armé. Msze L’homme armé napisali m.in. Guillaume Dufay, Johannes Ockeghem czy Josquin des Prés.