![]() McLaren M2B na wystawie Donington Grand Prix w Leicestershire | |||
Kategoria | |||
---|---|---|---|
Konstruktor | |||
Projektant | |||
Dane techniczne | |||
Nadwozie | |||
Silnik |
Ford 3.0 l V8 | ||
Skrzynia biegów |
ZF, manualna, 4-5 biegów | ||
Opony | |||
Historia | |||
Debiut | |||
Kierowcy | |||
Używany | |||
Wyścigi |
4 | ||
Wygrane |
0 | ||
Pole position |
0 | ||
Najszybsze okrążenie |
0 | ||
|
McLaren M2B – samochód Formuły 1, pierwszy bolid zespołu McLaren, zaprojektowany przez Robina Herda, używany w sezonie 1966. Został stworzony w 1965 na podstawie prototypowego modelu McLaren M2A. Do stworzenia samochodu użyto innowacyjnego laminatu Mallite. Bolid był napędzany silnikami Ford i Serenissima, które miały jednak niewystarczającą moc. M2B miały też problemy z niezawodnością.
Kierowany przez założyciela zespołu Bruce'a McLarena, M2B zgłaszany był do sześciu Grand Prix, startując w czterech. Pierwszy punkt zdobył podczas Grand Prix Wielkiej Brytanii, a kolejne dwa w Grand Prix Stanów Zjednoczonych.
Bruce McLaren Motor Racing został założony w 1963 przez Bruce'a McLarena, który był kierowcą fabrycznego zespołu Cooper w Formule 1[1]. Przez dwa lata zespół McLaren startował w Tasman Series i innych seriach wyścigowych[2]. Bruce McLaren występował w Formule 1 w zespole Coopera, jednak w sezonie 1965 jego wyniki uległy pogorszeniu i postanowił stworzyć swój własny bolid[3] Mimo że sam był wykwalifikowanym inżynierem, zatrudnił Robina Herda do zaprojektowania pojazdu[4]. Robin Herd był inżynierem lotniczym, pracującym w Royal Aircraft Establishment, gdzie był zaangażowany w projekt Concorde'a[5]. McLaren zatrudnił go do zrealizowania swojego planu – we wrześniu 1965 została ukończona budowa prototypowego samochodu M2A. Był on napędzany silnikiem Oldsmobile V8 i służył do testowania opon Firestone oraz pomysłów Herda[6]. McLaren jeździł wówczas w Cooperze, więc zaprzeczał temu, że buduje konkurencyjny bolid, twierdząc, że jest on jedynie podłożem do badań opon[7].
W fabryce w Colnbrook rozpoczęła się budowa dwóch podwozi M2B, natomiast budowa trzeciego prawdopodobnie nie została ukończona[a]. W grudniu 1965 roku zakończyły się testy M2A na Goodwood Circuit, w trakcie których bolid przejechał ponad 3000 kilometrów, a dwa silniki były gotowe do montażu w M2B[4][10]. W ostatnich dniach grudnia do zespołu konstrukcyjnego dołączył były kolega Herda z RAE – Gordon Coppuck, który później został szefem konstruktorów w McLarenie[11]. W lutym 1966 kolejne testy zostały przeprowadzone w Kalifornii, w oczekiwaniu na początek sezonu 1966 w maju[8].
M2B był napędzany centralnie umieszczonym silnikiem, z napędem tylnym. W bolidzie zastosowano nadwozie samonośne, spopularyzowane przez Lotusa 25 z 1962[12]. Herd, korzystając ze swojego doświadczenia lotniczego, użył do budowy podwozia Mallite, materiału używanego pierwotnie do tworzenia wewnętrznych paneli w samolocie. Jest to materiał produkowany z włókien ogorzałki wełnistej pokrytej warstwami duraluminium, przez co jest przydatniejszy w budowie bolidów niż zwykły stop aluminium. Okazało się jednak, że Mallite jest trudny do wygięcia na krągłych elementach pojazdu i, podczas gdy M2A został wykonany w całości z niego (z wyjątkiem grodzi stalowych), w M2B został wykorzystany jedynie do wewnętrznych i górnych części pojazdu, a do pozostałej części użyto aluminium[4]. Mallite było też trudne do naprawienia po stłuczce[3], jego sztywność skrętna wynosiła prawie 3600 N·m na stopień[13]. Paliwo było przechowywane w gumowych zbiornikach w obrębie nadwozia[9].
Wiedza Herda z dziedziny aerodynamiki pomogła zespołowi w eksperymentowaniu z aerodynamicznym nadwoziem. M2A został wyposażony w tylne skrzydło, które dociskało samochód do nawierzchni i pozwalało na szybsze pokonywanie zakrętów, a także skróciło czas okrążenia o trzy sekundy (na torze Zandvoort). Było to dwa i pół roku przed zastosowaniem tylnych skrzydeł u Brabhama i zespołów korzystających z samochodów Ferrari w Formule 1[14][15][16] Zespół zamierzał wykorzystać skrzydło w M2B, ale nie udało się to, ze względu na specyfikę silnika[15].
Zawieszenie zostało oparte na konwencjonalnych wahaczach z amortyzatorami wewnętrznymi z przodu i zewnętrznymi resorami i amortyzatorami z tyłu[10][17]. Hamowanie było możliwe dzięki hamulcom tarczowym Girling o rozmiarze 33 cm, ze stopu magnezu[17]. Rozstaw osi samochodu wynosił 2438 mm, zaś sam kokpit miał 1473 mm z przodu i 1492 mm z tyłu[4].
W sezonie 1966 limit pojemności silnika został zwiększony z 1,5 litra w poprzednich sezonach do 3,0 litra[18]. McLaren testował silniki British Racing Motors (BRM), Maserati, Coventry Climax i Oldsmobile, zanim wybrał V8 Forda. Ten silnik był pierwotnie zaprojektowany do amerykańskiego wyścigu Indianapolis 500 i wymagał zmniejszenia pojemności z 4,2 litra do 3 litrów. Wybór ten był częściowo motywowany przez to, że wierzono w możliwość uzyskania pomocy finansowej od Forda (nigdy się jednak nie pojawiła). Inżynier Klaus von Rucker pracujący wcześniej w BMW i Daimler-Benz został wybrany do przekształcenia silnika w Anglii[19]. Prace postępowały wolno, więc projekt powierzono firmie Traco Engineering w Kalifornii, gdzie wprowadzono wiele modyfikacji pod nadzorem Knutsona Gary'ego z McLarena[19][9]. W pierwotnej wersji silnik Forda miał moc 470 KM i zespół konstrukcyjny spodziewał się, że przerobiona wersja będzie mogła osiągnąć 335 KM.[19]. W rzeczywistości, osiągał on 300 KM. Osiągnięcie tej mocy było dodatkowo utrudnione przez duże wymiary i masę samochodu (skrzynia biegów ważyła niemal tyle co cały bolid Brabhama)[4][20]. McLaren postanowił więc używać także silnika V8 Serenissima M166 o pojemności 3 litrów do niektórych wyścigów. Był to rozwinięty przez Alfa Francisa dziewięćdziesięciostopniowy silnik V8 z podwójnym wałkiem rozrządu napędzanym łańcuchem. Średnica i skok tłoka wynosiły 85 mm x 66 mm, a pojemność wynosiła 2996 cm². Moc maksymalna silnika Serennisima wynosiła 305-307 KM przy 8500 obrotach na minutę[21]. Używane były cztero- i pięciobiegowe skrzynie biegów zintegrowane z mechanizmem różnicowym ZF i sprzęgło marki Borg&Beck[17][22].
M2B ścigał się w zielono-srebrnym malowaniu zaprojektowanym przez Michaela Turnera. W filmie Grand Prix, w którym zagrał bolid, samochód został przemalowany na biało, z zielonymi paskami – w barwy fikcyjnego japońskiego zespołu „Yamura”[23][24].
Bolid M2B napędzany silnikiem Forda zaliczył swój debiut 22 maja 1966 podczas pierwszej rundy mistrzostw – Grand Prix Monako, gdzie był kierowany przez Bruce'a McLarena. Wystartował z dziesiątego miejsca[25], jednak po dziewięciu okrążeniach musiał przerwać wyścig ze względu na wyciek oleju[26]. Po tym wyścigu McLaren postanowił, że w Grand Prix Belgii zostanie użyty silnik Serenissima. Przez problemy z łożyskiem McLaren nie mógł wystartować w tym wyścigu[27]. Zespół nie wziął udziału również w Grand Prix Francji[28]. 16 lipca do Grand Prix Wielkiej Brytanii rozgrywanego na torze Brands Hatch wystartował z 13. pozycji[29], a ukończył go na szóstej[30], zdobywając pierwszy punkt dla swojegp zespołu[31]. Serenissima zawiodła ponownie przed Grand Prix Holandii i zapisy do Grand Prix Niemiec i Włoch zostały wycofane w oczekiwaniu na gotowość silnika Forda do startu[32][33]. Serenissima zaoferowała nowy silnik 91,5 x 57 mm z pojemnością 2998,46 cm² lecz McLaren zdecydował się na powrót do silnika Forda[21]. Wyposażony ponownie w tę jednostkę bolid wystartował w Grand Prix USA. W kwalifikacjach Bruce McLaren zajął 11. pozycję[34], zaś w wyścig ukończył na piątym miejscu[35], zdobywając dwa punkty dla zespołu[31]. Podczas Grand Prix Meksyku w tyle nadwozia zastosowano wycięcie, zapobiegające przegrzaniu silnika, jednak maszyna nie działała poprawnie i McLaren nie dojechał do mety[33][36]. McLaren chciał zatrudnić jako drugiego kierowcę Chrisa Amona, który jeździł już dla zespołu w innych seriach, jednak jego samochód miał problemy z silnikiem i nie wystartował w żadnym z wyścigów[37].
Legenda oznaczeń w tabelach wyników Wyświetl szablon na nowej stronie | |
---|---|
Oznaczenie | Wyjaśnienie |
Złoty | Zwycięzca lub mistrzostwo |
Srebrny | 2. miejsce lub wicemistrzostwo |
Brązowy | 3. miejsce lub II wicemistrzostwo |
Zielony | Ukończył, punktował (w klasyfikacji generalnej, gdy zdobył co najmniej jeden punkt na przestrzeni sezonu, poza trzema powyższymi opcjami) |
Niebieski | Ukończył, nie punktował (w klasyfikacji generalnej, gdy nie zdobył co najmniej jednego punktu na przestrzeni sezonu) |
Czerwony | Nie zakwalifikował się (NZ) |
Nie prekwalifikował się (NPK) | |
Różowy | Nie ukończył (NU) |
Niesklasyfikowany (NS) (w klasyfikacji generalnej, gdy nie został sklasyfikowany w żadnym wyścigu sezonu) | |
Czarny | Zdyskwalifikowany (DK) |
Wykluczony (WYK/EX) | |
Biały | Nie wystartował (NW) |
Kontuzjowany (K/INJ) | |
Wyścig odwołany (OD/C) | |
Bez koloru | Został wycofany (WYC/WD) |
Nie przybył (NP/DNA) | |
Nie brał udziału w treningach (NT/DNP) | |
Nie został zgłoszony (–) | |
Pogrubienie | Start z pole position |
Kursywa | Najszybsze okrążenie wyścigu |
† | Nie ukończył, ale jego rezultat został zaliczony ze względu na przejechanie więcej niż 90% dystansu wyścigu. |
* | Sezon w trakcie |
1/2/3 | Punktowana pozycja w sprincie kwalifikacyjnym |
Lista systemów punktacji Formuły 1 |
Sezon | Zespół | Silnik | Kierowcy | Wyniki w poszczególnych eliminacjach | Wyniki kierowców |
Wyniki konstruktora | ||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
Pkt. | Msc. | Pkt. | Msc. | ||||
1966 | Bruce McLaren Motor Racing | Ford | ![]() |
NU | – | – | – | – | – | – | 5 | NU | 3 | 16 | 2 | 9 |
![]() |
NW | – | – | – | – | – | – | – | – | 0 | 23 | |||||
Serenissima | ![]() |
– | NW | NW | 6 | NW | WD | WD | – | – | 3 | 16 | 1 | 11 | ||
![]() |
– | NW | – | NW | NW | – | WD | – | – | 0 | 23 | |||||
Źródło | [31][38] | [38][31] |
Pomimo braku sukcesów M2B Herd powiedział: „każdy jest dziesięć razy bardziej zdeterminowany, by w przyszłym roku było lepiej”[39], zauważył też, że większy nacisk położony był na elegancję karoserii, niż na aerodynamikę pojazdu, a zespół koncentrował się bardziej na technicznej pomysłowości niż inżynierii pozwalającej na wygrywanie wyścigów[5]. Członek zespołu, a później dyrektor McLarena Teddy Mayer powiedział, że głównym problemem był wybór silnika Forda[40]. Tego samego zdania był osobisty sekretarz Bruce'a McLarena Eoin Young[41].
Przy późniejszych bolidach zespołu porzucono Mallite na rzecz tradycyjnych konstrukcji aluminiowych[42]. Herd uczestniczył przy projektowaniu wszystkich tych samochodów do czasu jego odejścia do Coswortha w 1967[43], a McLaren stał się jednym z najbardziej utytułowanych zespołów w Formule 1.
M2A krążył wśród różnych prywatnych właścicieli w Wielkiej Brytanii, dopóki nie został zniszczony przez pożar w 1969[44]. Źródła wskazują, że trzy egzemplarze M2B były w obiegu: jeden oczekuje renowacji w Stanach Zjednoczonych, a inny jest na wystawie Donington Grand Prix[9][44].