| |
| Data i miejsce urodzenia |
8 lutego 1940 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
10 marca 1989 |
| Zawód |
aktor, producent filmowy |
| Lata aktywności |
1963-1987 |
Maurizio Merli (ur. 8 lutego 1940[1] w Rzymie[2], zm. 10 marca 1989[3] roku w Rzymie[4]) – włoski aktor filmowy, szczególnie znany ze swoich ról twardych detektywów w kilkunastu modnych w latach 70. filmach policyjnych[5].
Debiutował na kinowym ekranie niewielką rolą w dramacie historycznym Luchino Viscontiego Lampart (Il Gattopardo, 1963)[6] u boku Burta Lancastera, Alaina Delona i Claudii Cardinale. Rok później wystąpił na scenie w sztuce Triumf (I trionfi, 1964) oraz pojawił się na małym ekranie w telefilmie Wielkie kameleony (I grandi camaleonti, 1964). Następnie powrócił do teatru w przedstawieniu Ludovico Ariosto Orland szalony (Orlando furioso, 1968). Swój sceniczny potencjał objawił w pełni w miniserialu Młody Garibaldi (Il giovane Garibaldi, 1974) jako Giuseppe Garibaldi[7].
Jego pierwszą główną rolą była postać Burta Halloway, przyjaciela zamordowanego w śniegu przez dwóch przestępców, który troszczy się o swego syna i jego psa owczarka alzackiego w dreszczowcu kryminalnym Biały Kieł na ratunek (Zanna bianca alla riscossa, 1974). Merli został wybrany do tej roli ze względu na swoje podobieństwo do bardzo popularnego kultowego aktora Franco Nero[8], który zagrał główną rolę w dwóch pierwszych częściach filmu (Biały Kieł (Zanna Bianca, 1973) i Powrót Białego Kła (Il Ritorno di Zanna Bianca, 1974). Przełomem w jego karierze była kreacja komisarza Betti'ego w filmie sensacyjnym Brutalny Rzym (Roma violenta, 1975)[9], który stał się ogromnym hitem i utorowała drogę do ról twardych detektywów w produkcjach takich jak Strach na ulicach (Paura in città, 1976), Rzym zbrojny po zęby (Roma a mano armata, 1976), Brutalny Neapol (Napoli violenta, 1976) czy Jak specjalny glina w akcji (Italia a mano armata, 1976). Jednak filmy te przyciągnęły szorstkie słowa krytyków[5].
Karierę kontynuował w filmie kryminalnym Zawodnik autostrady (Poliziotto sprint, 1977), melancholijnym dreszczowcu Rebeliant (Poliziotto, solitudine e rabbia, 1980) oraz dramacie biograficznym Kapłan miłości (Priest of Love, 1981) u boku Iana McKellena, Avy Gardner i Johna Gielguda.
Zmarł w 1989 po tenisowym meczu, w wieku 49. lat, na zawał mięśnia sercowego[10].