Data i miejsce urodzenia |
15 czerwca 1967 |
---|---|
Zawód, zajęcie |
dziennikarka |
Marzena Domaros, ps. Anastazja Potocka, Anastazja P. (ur. 15 czerwca 1967 w Zblewie) – polska dziennikarka, autorka i główna bohaterka jednego z największych skandali obyczajowych w Polsce w latach 90. XX w.
Urodziła się 15 czerwca 1967 w Zblewie[1][2]. Jej ojciec był palaczem kotłowym, a matka pracownicą umysłową[1]. Ma młodszą siostrę[1]. Ukończyła I Liceum Ogólnokształcące im. Marii Skłodowskiej-Curie w Starogardzie Gdańskim[1]. Studiowała zaocznie polonistykę na Uniwersytecie Gdańskim i uczyła języka polskiego w szkole podstawowej, studia przerwała na drugim roku[1].
Była zatrudniona w Starogardzkim Centrum Kultury, a po przeprowadzce do Gdańska od 3 marca 1989 w tamtejszym Centrum Edukacji Teatralnej Dzieci i Młodzieży[1]. Wykorzystując nabytą w liceum znajomość języka francuskiego w 1990 współpracowała z Gdańskim Ośrodkiem TV[3], pracowała w Polskim Radiu Gdańsk[1]. W sierpniu 1990 udzielała się przy organizacji Igrzysk „Solidarności”[1]. Od 1 lipca do listopada 1991 była zatrudniona na pół etatu w „Wieczorze Wybrzeża”[1] (w sierpniu 1991 była akredytowana przy Festiwalu w Sopocie[4]), z którego ukradła firmową pieczątkę i w ten sposób wyłudzała pieniądze od przedsiębiorców, obiecując w zamian reklamę w gazecie[5].
Wiosną 1992 przybyła do Warszawy i uzyskała akredytację prasową przy Sejmie RP I kadencji (1991-1993) jako korespondentka paryskiego dziennika „Le Figaro”, w którym w rzeczywistości nigdy nie pracowała (pomocy w tym udzielił jej znajomy dziennikarz z Francji)[6][7]. Niekiedy deklarowała reprezentowanie innego francuskiego dziennika „Le Monde”[8]. Z dwiema innymi kobietami założyła fikcyjne Stowarzyszenie Pani Walewskiej w Walewicach, obwołała się prezesem honorowym tegoż i bywała uważana za hrabinę[9]. W tym czasie była zatrudniona w miesięczniku „Ona”[10]. Z czasem w prasie pojawiały się informacje o jej rzekomych kontaktach prywatnych z niektórymi posłami[11][7] oraz że po zaciągnięciu pożyczek Potocka jest dłużna klubom parlamentarnym i politykom łącznie 871 mln zł (przed denominacją)[12][8].
W drugiej połowie 1992 zdecydowała o napisaniu i wydaniu książki, opisującej jej wspomnienia z życia parlamentarnego[13]. W październiku 1992 została zatrzymana w Warszawie przez policję i przebywała w areszcie na Grochowie przez dwa dni[14]. Wobec braku umiejętności profesjonalnego napisania zaplanowanej książki Domaros skorzystała ze związanego z wydawnictwem BGW dziennikarza, Jerzego Skoczylasa, który jako tzw. ghostwriter zredagował przekazane przez nią zwierzenia[15][16][17][18]. W trakcie drukowania książki Prokuratura Rejonowa w Gdańsku 12 listopada 1992 wydała list gończy za Marzeną Domaros w związku z prowadzonym postępowaniem, w którym była podejrzewana o kradzieże, przywłaszczenia i oszustwa[19]. Domaros ukrywała się przez kilkanaście dni w różnych miejscach[20]. W tym czasie udzieliła swoich wspomnień przed kamerą, które zostały wydane na kasecie wideo przez wydawnictwo „NIE – po oczach” Jerzego Urbana[20].
Na tydzień przed oddaniem książki do druku BGW odstąpiła treść publikacji do Domu Wydawniczego „Refleks”[21]. W listopadzie 1992 została wydana książka zatytułowana Pamiętnik Anastazji P. z podtytułem Erotyczne immunitety, którą sygnowano jednocześnie przybraną tożsamością oraz prawdziwym imieniem i nazwiskiem – dosłownie Anastazja Potocka (Marzena Domaros)[22][23]. W treści książki opisała szczegółowo swoje znajomości o charakterze towarzyskim z posłami na Sejm RP I kadencji, w tym domniemane stosunki seksualne z ówczesnym wicemarszałkiem Andrzejem Kernem oraz posłami SdRP, Aleksandrem Kwaśniewskim i Leszkiem Millerem[24][25][26]. W listopadzie 1992 książka została wydana pod tytułem Pamiętnik Anastazji P.. Publikacja okazała się bestsellerem i sprzedała się w nakładzie 400 tys. egzemplarzy[27][5][28]. Według relacji samej Domaros dzięki wydaniu książki było możliwe oddanie długów zaciąganych przez nią przez trzy wcześniejsze lata[29].
W 1993 wydała kontynuację pierwszego wydawnictwa pt. Anastazja P. raz jeszcze. Immunitetów i afer ciąg dalszy[30][31]. W tej publikacji ogłosiła chęć startu w wyborach parlamentarnych do Sejmu RP II kadencji (1993-1997), a na ostatnich stronach publikacji wydrukowano deklarację poparcia jej kandydatury[32].
Próbowała sił również jako piosenkarka, wydając płytę Oczy Stefana[26]. Z ówczesnym narzeczonym Jackiem (autor muzyki i współautor hymnu Igrzysk „Solidarności” z 1990)[33] ma córkę Nadzieję[34][35].