Mariusz Karpowicz

Państwo działania	Polska
Data i miejsce urodzenia	20 stycznia 1934 Czombrów
Data i miejsce śmierci	3 listopada 2015 Warszawa
profesor nauk humanistycznych
Specjalność: historia sztuki
Alma Mater	Uniwersytet Warszawski
Profesura	1979
nauczyciel akademicki
Uczelnia	Instytut Sztuki Polskiej Akademii Nauk Uniwersytet Warszawski
Odznaczenia

Mariusz Karpowicz (ur. 20 stycznia 1934 w Czombrowie, zm. 3 listopada 2015 w Warszawie^[1]) – polski historyk sztuki, profesor nauk humanistycznych, nauczyciel akademicki Instytutu Historii Sztuki Wydziału Historycznego Uniwersytetu Warszawskiego^[2].

Życiorys

Urodził się w rodzinie Janusza Karpowicza (zm. 1988), inżyniera rolnika, ostatniego właściciela Czombrowa, i Marii z Walickich (zm. 1986). Był bratem Tadeusza i Elżbiety. Po wybuchu II wojny światowej Mariusz razem z rodziną przeniósł się do Brwinowa pod Warszawą, gdzie spędzili okupację niemiecką.

Po wojnie, edukację w liceum rozpoczął w Brwinowie, ukończył w Grodzisku Mazowieckim. Następnie w latach 1951–1956 studiował historię sztuki na Uniwersytecie Warszawskim^[2]. Pracował w Instytucie Sztuki PAN (1956–1959) i Instytucie Historii Sztuki Uniwersytetu Warszawskiego (1959–2004). Zajmował się sztuką manieryzmu, baroku i rokoka^[3]. Należał do Towarzystwa Naukowego Warszawskiego^[2].

Został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski^[3]. Otrzymał nagrodę im. Brata Alberta oraz tytuły Honorowego obywatela Węgrowa oraz Valsoldy^[4].

Zmarł 3 listopada 2015 w Warszawie. Pochowany 10 listopada 2015 na Cmentarzu Powązkowskim^[3].

Życie prywatne

W 1956 ożenił się z Marią z Dziubów. Owdowiał w 1970. Wychował czworo dzieci^[3]: Michała, Janusza, Marię i Krzysztofa.

Publikacje

• Andrzej Schlüter. Rzeźbiarz królów (Muzeum Pałacu Króla Jana III w Wilanowie, Warszawa, cop. 2014; ISBN 978-83-63580-42-1).
• Architekt królewski Isidoro Affaitati (1622–1684) (Wydawnictwo Sióstr Loretanek, Warszawa, 2011; ISBN 978-83-7257-517-3).
• Artyści włosko-szwajcarscy w Polsce I połowy XVII wieku (Wydawnictwo Sióstr Loretanek, Warszawa, 2013; ISBN 978-83-7257-589-0).
• Baltazar Fontana („Semper”, Warszawa, 1994; ISBN 83-85810-27-7).
• Barok w Polsce („Arkady”, Warszawa, 1991; ISBN 83-213-3197-1 wyd. 2).
• Co nam mają do powiedzenia fasady Wilanowa (Muzeum Pałac w Wilanowie, Warszawa, 2011; ISBN 978-83-60959-42-8).
• Jerzy Eleuter Siemiginowski malarz polskiego baroku Ossolineum, Warszawa, 1974).
• Królewski Zamek Wazów w Warszawie: wartości artystyczne (Zamek Królewski, Warszawa, 1987; ISBN 83-00-02225-2).
• Matteo Castello – architekt wczesnego baroku („Neriton”, Warszawa, 1994; ISBN 83-902407-0-X).
• Ołtarz główny katedry w Lublinie (Wydawnictwo Sióstr Loretanek, Warszawa, 2013; ISBN 978-83-7257-626-2).
• Piękne nieznajome: warszawskie zabytki XVII i XVIII wieku (Państwowy Instytut Wydawniczy, Warszawa, 1986; ISBN 83-06-01196-1).
• Polsko-włoskie związki artystyczne (Muzeum Pałac w Wilanowie, Warszawa, cop. 2012; ISBN 978-83-60959-35-0).
• Sekretne treści warszawskich zabytków (Państwowy Instytut Wydawniczy, Warszawa, 1981).
• Sztuka oświeconego sarmatyzmu: antykizacja i klasycyzacja w środowisku warszawskim czasów Jana III (Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa, 1970).
• Sztuka polska XVII wieku (Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe, Warszawa, 1975).
• Sztuka polska XVIII wieku (Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe, Warszawa, 1985; ISBN 83-221-0184-8).
• Sztuka Warszawy drugiej połowy XVII w. (Państwowy Wydaw. Naukowe, Warszawa, 1975).
• Sztuki polskiej drogi dziwne (Excalibur, Bydgoszcz, 1994; ISBN 83-900152-8-5).
• Tomasz Poncino (ok. 1590–1659) – architekt pałacu kieleckiego (Muzeum Narodowe, Kielce, 2002; ISBN 83-909744-7-9).
• Wileńska odmiana architektury XVIII wieku (Muzeum Pałac w Wilanowie, Warszawa, cop. 2012; ISBN 978-83-63580-10-0).