Imię i nazwisko |
Leonia Szereszewska |
---|---|
Data urodzenia |
1895 |
Data śmierci |
1 lutego 1943 |
Narodowość |
polska |
Język |
polski |
Dziedzina sztuki |
literatura |
Lola Szereszewska, właśc. Leonia Szereszewska[1], de domo Rotbard (ur. 1895, zm. 1 lutego 1943) – polsko-żydowska poetka i publicystka okresu dwudziestolecia międzywojennego.
Urodziła się w 1895 roku[2], w rodzinie Rotbardów[3]. Była członkinią Akademickiej Korporacji Syjonistycznej „Zelotia”[4].
Autorka pięciu zbiorów poetyckich, które ukazały się m.in. nakładem wydawnictwa Gebethner i Wolff i księgarni Ferdinanda Hoesicka[1]. Jej tomiki recenzowali w prasie Stanisław Czernik, czy Bolesław Dudziński[1]. W 1917 roku jej nowela Amenophis IV została doceniona w konkursie „Sfinksa”, zaś w 1939 roku Szereszewska brała udział w plebiscycie na najlepszą książkę magazynu literackiego „Skawa”[3].
W latach 30. XX w. związała się z redakcją literacką „Chwili”[5], była także znaczącym głosem w „Szpilkach”, gdzie opublikowała m.in. zgryźliwy czterowiersz na temat Zuzanny Ginczanki[6]. W swojej publikacji o redakcji pt. Drzewo szpilkowe wspomniał o Szereszewskiej Eryk Lipiński[3]. Pod koniec lat 30. jej teksty prasowe nabrały katastroficznego tonu podsyconego obawami o przyszłość[7]. W latach 1937–1938 pisała dla warszawskich gazet „Nowy Głos” i „Ster”[8]. Jej teksty w okresie międzywojennym można było także znaleźć na łamach „Ewy”[9] „Okolicy Poetów”, „Kameny”, „Naszej Opinii”, „Ilustrowanego Dziennika Ludowego” i „Merkuriusza Polskiego Ordynaryjnego”[1]. Jej korespondencja z Karolem Wiktorem Zawodzińskim znajduje się w zbiorach Biblioteki Narodowej[10].
Zginęła 1 lutego 1943 roku wraz z córkami Dagmarą Zofią i Elżbietą Mirosławą[3]. Jej szczątki zostały pochowane w 1946 roku w grobie rodzinnym na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie[3].
Jej wiersze ukazały się m.in. w zbiorze Międzywojenna poezja polsko-żydowska. Antologia (1996) pod redakcją Eugenii Prokop-Janiec[4].