Kultura cykladzka – kultura epoki brązu, która występowała w latach 2900–1100 p.n.e. na wyspach archipelagu Cyklady. Jej głównymi ośrodkami były: Syros (obecnie Siros), Naksos i Milos.
Z wczesnym rozwojem sztuki tej kultury, do około 1900 p.n.e., związane są znaleziska małych (przeciętnie ok. 0,2-0,5 m wysokości) figurek wykonanych najczęściej z marmuru, zwanych obecnie idolami cykladzkimi. Zdarzają się też znaleziska rzeźb o niestandardowych wymiarach – od 5 cm do ok. 1,5 m wysokości.
Wyróżnia się dwie tendencje rozwoju tej formy:
Przeznaczenie idoli cykladzkich nie jest całkowicie pewne. Małe figurki wkładane były do grobów, mogły więc mieć związek z obrzędami pogrzebowymi. Przypuszcza się, że figury dużych rozmiarów były umieszczane w miejscach kultu. Uważa się również, że przynajmniej niektóre z tworzonych figurek stanowiły wyobrażenia bóstw.
Dalsze dzieje rozwoju sztuki cykladzkiej związane są z silnymi wpływami sztuki mykeńskiej. Odnalezione z tego okresu ufortyfikowane osady na Keos (obecnie Kea) oraz miasta na Syros (Siros) zbudowane były z domów rozplanowanych na kształcie prostokąta. Wpływy sztuki kreteńskiej można odnaleźć w zachowanych licznych przykładach malarstwa ściennego, które wykazują cechy wspólne z freskami odnalezionymi na Krecie. Do najciekawszych należą odkryte przez Spirydona Marinatosa w zniszczonym przez wybuch wulkanu mieście Akrotiri na wyspie Thera (obecnie Santoryn). Ceramika cykladzka naśladuje wzory spotykane w wyrobach odnalezionych w jaskini Kamares (wazy Kamares).
Napotkano na różne rodzaje grobów z tego okresu; są to groby szybowe (odnalezione na Syros), komorowe (Milos, Mykonos) oraz tolosowe (Syros).
.jpg)
