![]() Koszary Mirowskie na akwareli Zygmunta Vogla | |
Państwo | |
---|---|
Województwo | |
Miejscowość | |
Adres | |
Architekt | |
Rozpoczęcie budowy |
1730 |
Ukończenie budowy |
1732 |
Położenie na mapie Warszawy ![]() | |
Położenie na mapie Polski ![]() | |
Położenie na mapie województwa mazowieckiego ![]() | |
52,238361°N 20,994250°E/52,238361 20,994250 |
Koszary Mirowskie (także Koszary Gwardii Konnej Koronnej[1], Koszary Wielopolskie[2]) – kompleks koszar wybudowany w Warszawie w latach 30. XVIII wieku dla Regimentu Gwardii Konnej Koronnej.
Koszary wzniesiono w latach 1730–1732 na terenie jurydyki Wielopole, według projektu Joachima Daniela Jaucha, jako element oprawy architektonicznej Osi Saskiej[3][4]. Nazwa koszar pochodzi od nazwiska dowódcy Regimentu Gwardii Konnej Koronnej Wilhelma Miera[2].
Na koszarowy kompleks składały się trzy pary budynków (łącznie sześć budynków) usytuowanych równolegle po obu stronach ulicy[3]. Każdy z nich składał się z trzech piętrowych pawilonów połączonych niższymi łącznikami[3].
W latach 1784–1786 koszary zostały przebudowane w stylu klasycystycznym przez Stanisława Zawadzkiego[3]. Kolejna przebudowa miała miejsce po 1815[3]. Regiment Gwardii Konnej Koronnej stacjonował w Koszarach Mirowskich do 1794[2]. W latach 1806–1807 stacjonował tam 2 Pułk Ułanów, w 1809 14 Pułk Kirasjerów, w latach 1811–1812 17 Pułk Ułanów[2]. W 1831 w koszarach sformował się 6 Pułk Ułanów „Dzieci Warszawy”[2].
W 1851, po przebudowie przeprowadzonej przez Józefa Lessla, w zachodnich budynkach koszar umieszczono IV Oddział Warszawskiej Straży Ogniowej[3][5]. Wzniesiono wtedy wysoką wieżę obserwacyjną (tzw. czatownię)[3][5]. W późniejszych latach na ul. Chłodnej biegnącej między budynkami zbudowano tory tramwajowe[6].
W 1898 rozebrano dwie pary budynków od strony wschodniej, uwalniając miejsce pod plac Mirowski i hale Mirowskie[3], których budowę zapoczątkowano w październiku 1899[7].
W 1944, w czasie i po powstaniu warszawskim, budynki koszar zostały spalone[8]. Po wojnie rozebrano budynek południowy, a budynek północny został odbudowany w latach 1948–1950 według projektu Władysława Netto[3]. Rozebrano wtedy wieżę obserwacyjną[3]. W latach 70. zrekonstruowano budynek południowy i połączono obydwa budynki od strony wschodniej szklanym segmentem[9].
Obiekt w dalszym ciągu jest użytkowany przez warszawską Państwową Straż Pożarną. W dawnych koszarach mieści się Jednostka Ratowniczo-Gaśnicza nr 4[10]. Mają tam również swoje siedziby Związek Emerytów i Rencistów Pożarnictwa Rzeczypospolitej Polskiej[11] i Mazowiecki Zarząd Wojewódzki Związku Ochotniczych Straży Pożarnej Rzeczypospolitej Polskiej[12]. Mieściło się tam również Muzeum Pożarnictwa[13] (zgromadzone w nim eksponaty przeniesiono do otwartego w 2018 Centrum Edukacji i Historii Warszawskiej Straży Pożarnej przy ul. Marcinkowskiego 2)[14].
Do nazwy koszar nawiązują m.in. nazwy hal Mirowskich[15] i parku Mirowskiego[16].