Pod koniec września EBU rozpoczęła sprzedaż biletów na koncert finałowych widowiska (ceny biletów wahały się między 30 a 42 euro)[9].
W tym samym czasie do przedsprzedaży trafiło oficjalne wydawnictwo CD/DVD zawierające – odpowiednio – wszystkie piosenki konkursowe lub zapis z koncertu finałowego[10] premiera pierwszej płyty odbyła się na początku listopada[11], kiedy wszyscy nadawcy wybrali swoje konkursowe propozycje[12].
16 listopada wszystkie delegacje zostały przywitane przez prezydent Lillehammeru – Synnøve Brenden Klemetrud[13], dzień później reprezentanci zaczęli próby kamerowe do występu w finale widowiska[14][15][16]. 19 listopada odbyła się specjalna konferencja prasowa, podczas której zaprezentowani zostali wszyscy uczestnicy konkursu[17].
Na początku września stacja NRK zaprezentowała oficjalny logotyp konkursu[18], motywem przewodnim widowiska były jasne, zimowe, nordyckie wieczory[19].
Pod koniec września NRK podała nazwiska prowadzących całą imprezę, którymi zostali prezenterzy telewizyjni: Nadia Hasnaoui i Stian Barsnes Simonsen. Para poprowadziła także finał krajowych eliminacji do konkursu[20].
Podczas ceremonii otwarcia koncertu finałowego na scenie zaprezentowała się 50-osobowa grupa taneczno-akrobatyczna. Na scenie zaprezentowali się także reprezentanci wszystkich krajów w konkursie[21]. Zgodnie z planami, wcześniej planowano występ Rusłany[22]. Dino Jelusić, zwycięzca poprzedniego konkursu, nie otrzymał propozycji gościnnego występu w finale[23]. Piosenkarz został jednak zaproszony do Lillehammer jako gość honorowy koncertu[24].
W trakcie dziesięciominutowej przerwy na głosowanie telewidzów lub jurorów[25] na scenie wystąpił gościnnie zespół Westlife w utworze „Ain’t That a Kick in the Head?”[26].
Pierwotnie reprezentantowi Szwajcarii groziła dyskwalifikacja, kiedy okazało się, że utwór „Birichino” Demisa Mirarchiego[27] wygrał w 2002 roku lokalny festiwal muzyczny dla dzieci Mara & Meo i został umieszczony w 2003 roku na albumie kompilacyjnym zawierającym wszystkie kompozycje wykonane w trakcie konkursu. Piosenka miała naruszyć zapis regulaminowy Konkursu Piosenki Eurowizji Junior stanowiący o zakazie publikacji konkursowej piosenki przed rozegraniem krajowych eliminacji do widowiska[28]. Ostatecznie reprezentant został jednak dopuszczony do udziału w stawce finałowej imprezy[29].
Po jednej z pierwszych prób białoruskiej reprezentacji pojawiły się skargi dotyczące wyglądu balerinek, których stroje uznano za „zbyt prowokacyjne jak na Konkurs Piosenki Eurowizji Junior”. Swoje niezadowolenie wyraził m.in. kierownik wykonawczy widowiska, Svante Stockselius, który uznał, że „ubranie to ważna część Konkursu (...), ale dzieci powinny być dziećmi. Oczywiście powinny mieć na sobie ładne stroje, ale nie mogą wyglądać jak Christina Aguilera”. Przedstawiciel delegacji, Alex Kosnikow, odparł zarzuty, twierdząc: Nie rozumiem tego całego zamieszania. To jest normalny kostium dla baletnic, ale jeżeli masz nie po kolei w głowie, zawsze będziesz widział w tym prowokację[30].
W finale konkursu wzięło udział łącznie 18 państw, w tym debiutujące telewizje z Francji i Szwajcarii. Pierwotnie chęć udziału w widowisku wyraziły stacje z Izraela i Niemiec, jednak później wycofały się z tej decyzji[31].
Aby kraj kwalifikował się do potencjalnego udziału w Konkursie Piosenki Eurowizji Junior, musi być aktywnym członkiem Europejskiej Unii Nadawców. Nie wiadomo, czy Europejska Unia Nadawców wysyła zaproszenia do udziału wszystkim pięćdziesięciu sześciu aktywnym członkom, tak jak ma to miejsce w kwestii Konkursu Piosenki Eurowizji[52].
Irlandia – irlandzka telewizja otrzymała zaproszenie do udziału w konkursie 2004 i znalazła się na liście wśród 20 krajów które biorą udział w konkursie. Ostatecznie stacja wycofała się z udziału w konkursie[53].
Niemcy – 30 listopada 2004 szef delegacji Jürgen Meier-Beer stwierdził, że Niemcy nie zadebiutują w konkursie ponieważ „konkurs nie odniesie sukcesu w specyficznych warunkach telewizyjnego rynku niemieckiego”[54][55].