Kongres Kontynentalny – legislatura federalna, powołana przez trzynaście kolonii, które później utworzyły Stany Zjednoczone. Istniał w latach 1774–1789, obejmując czasy wojny o niepodległość Stanów Zjednoczonych i obowiązywania Artykułów Konfederacji. Zwołano go dwa razy.
Pierwszy Kongres Kontynentalny[1] istniał krótko, od 5 września do 26 października 1774 (52 dni) i obradował w Filadelfii. Udział w nim wzięło 12 kolonii (bez Georgii), reprezentowanych przez 53 delegatów, którzy przyrzekli wierność wobec Jerzego III[2], wysuwając równocześnie żądania[3], a także powołali oddziały pilnujące porządku – milicję. Przed zakończeniem obrad postanowiono, że następny Kongres, o ile zajdzie tego potrzeba, powinien zebrać się w maju 1775.
Drugi Kongres Kontynentalny istniał od 10 maja 1775 do 2 marca 1789. Jego sesje odbywały się w różnych miejscach i czasie.
Od chwili zebrania Kongres zaczął udzielać wsparcia trwającej już od 19 kwietnia 1775 rebelii, uchwalając 6 lipca 1775 Deklarację przyczyn i konieczności chwycenia za broń[4]. Powołał Armię Kontynentalną i rozpoczął emisję dolara kontynentalnego. 10 maja 1776 Kongres wezwał kolonie do utworzenia organów władzy państwowej.
4 lipca 1776 uchwalił Deklarację Niepodległości Stanów Zjednoczonych, zaś 15 listopada 1777 zainicjował ich pierwszą konstytucję „Artykuły Konfederacji”.
15 kwietnia 1783 zatwierdził amerykańsko-brytyjskie preliminaria pokojowe podpisane w Paryżu 30 listopada 1782, zaś 14 stycznia 1784 ratyfikował Pokój wersalski z 3 września 1783.
Sesje Kongresu Kontynentalnego odbywały się w następujących dniach i miejscach[5]: