![]() | |
![]() | |
Data i miejsce urodzenia |
7 sierpnia 1858 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
20 sierpnia 1944 |
Przebieg służby | |
Lata służby |
1879–1924 |
Siły zbrojne | |
Jednostki | |
Stanowiska |
dowódca okręgu generalnego |
Główne wojny i bitwy | |
Późniejsza praca | |
Odznaczenia | |
![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() |
Kajetan Bolesław Olszewski (ur. 7 sierpnia 1858 w Kolnie, zm. 20 sierpnia 1944 w Warszawie) – tytularny generał broni Wojska Polskiego.
Urodził się 7 sierpnia 1858 w Kolnie, w rodzinie Władysława i Teofili z Godlewskich. Ukończył gimnazjum klasyczne w Suwałkach, szkołę oficerską w Warszawie i Szkołę Strzelecką Oficerów Sztabowych w Petersburgu[1]. Od 1879 oficer zawodowy rosyjskiej piechoty. Jako dowódca pułku walczył w wojnie rosyjsko-japońskiej 1904–1905. W I wojnie światowej dowódca brygady piechoty. Generał major z 1914. Odznaczył się w bitwie pod Zelwą. W okresie wrzesień 1916 – marzec 1917 dowódca Brygady Strzelców Polskich przy armii rosyjskiej. Po tym dowodził 153 Dywizją Piechoty.
Po rewolucji 1917 przeszedł do Polski. Jako generał podporucznik armii rosyjskiej reskryptem Rady Regencyjnej z 31 października 1918 roku został przydzielony do podległego jej Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia[2]. Do 29 listopada 1918 inspektor generalny Wojska Polskiego na Lubelszczyźnie. 28 listopada 1918 – 28 lipca 1919 dowódca Okręgu Generalnego „Kielce” – na tym stanowisku mianowany generałem podporucznikiem. 28 lipca 1919 – 14 lutego 1921 dowódca Okręgu Generalnego „Łódź”. Od 14 lutego 1921 w stanie spoczynku, w stopniu generała porucznika, ale pozostaje zatrzymany w służbie czynnej, jako przewodniczący Centralnej Komisji Kontroli Stanów, a od lipca tego roku przewodniczący Komisji Weryfikacyjnej, a potem Komisji Likwidacyjnej dla Spraw Weryfikacji. W okresie od sierpnia 1921 do sierpnia 1927 zasiadał w składzie Kapituły Orderu „Odrodzenia Polski”[1][3][4]. 26 października 1923 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski zatwierdził go w stopniu tytularnego generała broni[5]. Z dniem 27 sierpnia 1924 Minister Spraw Wojskowych zwolnił go z czynnej służby wojskowej[6][7]. Do lutego 1925 pełnił funkcję wojewody wołyńskiego. Później osiadł w Warszawie.
Zmarł podczas powstania warszawskiego. Pochowany razem z żołnierzami pułku AK „Baszta” w Alei Niepodległości. W 1945 ekshumowany i pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera A14-6-4/5)[8].
Jego żona Zofia z Tomaszewiczów (1877–1932), z którą miał 4 synów, była odznaczona Krzyżem Pro Ecclesia et Pontifice[9].