| |
| Data i miejsce urodzenia |
26 grudnia 1687 |
|---|---|
| Pochodzenie | |
| Data i miejsce śmierci |
25 listopada 1755 |
| Instrumenty | |
| Gatunki | |
| Zawód | |
Johann Georg Pisendel (ur. 26 grudnia 1687 w Cadolzburgu, zm. 25 listopada 1755 w Dreźnie)[1] – niemiecki kompozytor późnego baroku.
Pierwsze lekcje muzyki dostawał od ojca – muzyka. W wieku 9 lat został przyjęty jako chórzysta do kapeli księcia Ansbach, uczył się tam pod kierunkiem śpiewaka Francesco Antonio Pistocchiego i kompozytora Giuseppe Torellego. Gdy jego głos uległ mutacji, przeniósł się do Drezna, gdzie zarabiał jako skrzypek. Od marca roku 1709 mieszkał w Lipsku i Weimarze, gdzie poznał Jana Sebastiana Bacha i Georga Philippa Telemanna. Pisendel był członkiem i uczniem założonego przez Telemanna Collegium musicum. W roku 1710 Pisendel przejął posadę dyrektora lipskiego Collegium musicum (jego poprzednikiem był Melchior Hoffmann). W roku 1711, po koncercie wyjazdowym w Darmstadt, Pisendelowi zaoferowano pracę w orkiestrze landgrafa Hesji, ale odmówił. Od stycznia 1712 pracował w saskiej kapeli dworskiej w Dreźnie, początkowo jako skrzypek, a od roku 1728 jako kapelmistrz. Stanowisko to utrzymał aż do śmierci. Towarzysząc księciu, który odbywał swoje Grand Tour, w latach 1716-1717 był w Wenecji, gdzie poznał Antonio Vivaldiego, którego utwory znał i wykonywał już przedtem. Pisendel dedykował Vivaldiemu 4 sonaty, 5 concerti grossi i sinfonię. Około roku 1718 Pisendela zaczął uczyć przyjaciel Bacha Johann David Heinichen[1].
Wpływ Johanna Georga Pisdendela na muzykę jego czasów był ogromny. Tomaso Albinoni, Antonio Vivaldi i Georg Philipp Telemann dedykowali mu wiele ze swoich koncertów. Johann Georg Pisendel miał w swych czasach opinię jednego z najlepszych skrzypków i kompozytorów muzyki instrumentalnej w Niemczech. Jego uczniami byli m.in. František Benda i Johann Gottlieb Graun, a Jan Dismas Zelenka był jego przyjacielem. Po śmierci Zelenki, Pisendel postarał się o pośmiertne wydanie jego dzieł.
Zachowało się niezbyt wiele dzieł Pisendela, który z zasady komponował niewiele, skupiając się na jakości. Wszystkie zachowane dzieła są instrumentalne:
