 Jimmy Smith grający na organach Hammonda | |
| Imię i nazwisko |
James Oscar Smith |
|---|---|
| Pseudonim |
The Incredible Jimmy Smith |
| Data i miejsce urodzenia |
8 grudnia 1928 |
| Data i miejsce śmierci |
8 lutego 2005 |
| Instrumenty | |
| Gatunki |
soul-jazz |
| Zawód |
muzyk |
| Aktywność |
1956-2005 |
| Wydawnictwo | |
Jimmy Smith, właśc. James Oscar Smith[1][2] (ur. 8 grudnia 1925 lub 1928[1][2][3] w Norristown, zm. 8 lutego 2005 w Phoenix[1][2][3]) – amerykański muzyk jazzowy grający na organach Hammonda. Smith posługiwał się przydomkami „The Incredible” (niewiarygodny) lub „The Amazing” (cudowny).
Był wychowany w muzycznej rodzinie. W młodości pobierał fachowe lekcje gry na fortepianie i gitarze basowej. Jego pierwszym muzycznym wzorem był Wild Bill Davis. W połowie lat 50. dopracował się własnej odmiany „przydymionego” soul jazzu, proponując specyficzną, zrelaksowaną muzykę opartą na bluesie i jazzie. Wynikiem ogromnej liczby nagrań, jakie zrealizował dla wytwórni Blue Note Records, było nie tylko wypromowanie nowego gatunku, ale też pojawienie się wielu uzdolnionych muzyków (m.in. Jimmy McGriff, „Brother” Jack McDuff, „Big” John Patton, Richard „Groove” Holmes i „Baby Face” Willette).
Smith otaczał się znakomitymi muzykami towarzyszącymi – na perkusji grali z nim Art Blakey i Donald Bailey, na gitarach Eddie McFadden, Quentin Warren i Kenny Burrell. Inni wybitni współpracujący z nim muzycy to Stanley Turrentine (saksofon tenorowy), Lee Morgan (trąbka) i Lou Donaldson (saksofon altowy). Swoją klasę potwierdzał takimi albumami jak The Sermon oraz Houseparty.
W 1963 r. Smith przeniósł się do wytwórni Verve Records, gdzie zajął uprzywilejowaną pozycję. Dla firmy Normana Granza nagrał takie standardy jak Walk On The Wild Side, Hobo Flats czy Who's Afraid Of Virginia Woolf. Jazzowe przeboje Smitha zwracały uwagę świetnymi aranżacjami orkiestrowymi autorstwa Olivera Nelsona (które w pewnym stopniu tłumiły brzmienie Smitha). Kolejne szlagiery to The Cat, The Organ Grinder's Swing i Got My Mojo Working z chrapliwym głosem Smitha.
W latach 1963–66 muzyk umieścił na listach bestsellerów dwanaście albumów. Popularność Smitha miała ścisły związek z ogromnym zainteresowaniem w latach 60. stylistyką rhythm and bluesa. W 1966 r. sporą popularnością cieszyły się dwa albumy nagrane wraz z Wesem Montgomerym (Jimmy & Wes The Dynamic Duo oraz Further Adventures Of Jimmy And Wes). Z końcem lat 60. Smith coraz częściej tworzy muzykę środka, w latach 70. zaś skłonił się ku mieszance soulu i funky (sporadycznie używał wtedy elektronicznego syntezatora). Przez wiele lat organowy jazz pozostawał w stagnacji i chociaż Smith był jego czołowym przedstawicielem, to stał się z czasem liderem niemodnego stylu.
Po serii mało znaczących nagrań, w 1982 r. na rynku ukazała się udana płyta Off The Top.
W 2005 otrzymał nagrodę NEA Jazz Masters Award[4].