| |
| Imię i nazwisko |
Peter Jeremy William Huggins |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
3 listopada 1933 |
| Data i miejsce śmierci |
12 września 1995 |
| Zawód |
aktor |
| Współmałżonek |
Anna Massey |
| Lata aktywności |
1954–1995 |
Jeremy Brett, właśc. Peter Jeremy William Huggins[1][2][3] (ur. 3 listopada 1933 w Berkswell Grange, zm. 12 września 1995 w Londynie) – angielski aktor telewizyjny, filmowy i teatralny[4], najlepiej znany jako Sherlock Holmes z serialu ITV Przygody Sherlocka Holmesa (The Adventures of Sherlock Holmes, 1984-85)[5], a także jako Freddy Eynsford-Hill w ekranizacji musicalu My Fair Lady (1964)[6].
Urodził się w Berkswell Grange[7] w Anglii, w hrabstwie ceremonialnym West Midlands, w dystrykcie (unitary authority) Solihull jako syn pułkownika armii Henry’ego Williama Hugginsa i Elizabeth Edith Cadbury Butler, córki irlandzkich kwakrów[8]. Wychowywał się z trzema starszymi braćmi: Johnem, Patrickiem i Michaelem. Jego bratanek Martin Clunes także został aktorem[9].
W dzieciństwie cierpiał z powodu dysleksji i zaburzenia mowy znanego jako reranie[6], które objawia się nieprawidłową artykulacją głoski „r”. Operacja korekcyjna, którą przeszedł jako nastolatek, a następnie lata ćwiczeń pozwoliły całkowicie zniwelować ten problem. Gdy miał już te trudności za sobą, charakterystyczną cechą jego kreacji aktorskich stała się staranna dykcja.
Kształcił się w renomowanej brytyjskiej szkole Eton College w Windsorze w hrabstwie Berkshire. Ukończył Central School of Speech and Drama[6] w Londynie.
Jego profesjonalny debiut aktorski miał miejsce w 1954 roku na scenie Library Theatre w Manchesterze, po czym w Old Vic grał szekspirowskie role; Parysa Romeo i Julia (1955), Troilusa w Troilus i Kresyda (1956), Malcolma w Makbecie (1960), a także na Broadwayu Ryszardzie II (1956) jako książę Aumerle[10]. Kiedy w 1959 grał rolę tytułową w tragedii szekspirowskiej Hamlet, był głęboko dotknięty nagłą śmiercią matki w wypadku samochodowym[6]. W latach późniejszych grał w Royal National Theatre w Lambeth.
Od początku lat 60. wystąpił w wielu brytyjskich serialach telewizyjnych, m.in. w adaptacji powieści Aleksandra Dumasa Trzej muszkieterowie (The Three Musketeers, 1966) w roli d’Artagnana. W filmach pełnometrażowych pojawiał się stosunkowo rzadko. Wystąpił w roli hrabiego Mikołaja Rostowa w adaptacji powieści Lwa Tołstoja Wojna i pokój (1956) z Audrey Hepburn, z którą zagrał potem w ekranizacji musicalu My Fair Lady (1964) jako Freddy Eynsford-Hill. Jego partie wokalne w filmie zostały zdubbingowane mimo zdolności wokalnych aktora, które zaprezentował w przygotowanej przez brytyjską telewizję adaptacji operetki Wesoła wdówka (The Merry Widow, 1968) w roli hrabiego Daniły. W dreszczowcu ITC Entertainment Wyspa mew (The Secret Of Seagull Island, 1981) wystąpił jako tajemniczy David Malcolm[11][12].
Ostatni film z jego udziałem, Moll Flanders (1996)[13], gdzie wcielił się w postać ojca artysty Jonathana Fieldinga, granego przez Johna Lyncha, miał premierę rok po jego śmierci.
24 maja 1958 roku poślubił swoją pierwszą żonę, aktorkę Annę Massey, córkę Raymonda Masseya. Rozwiedli się 22 listopada 1962 roku, ponieważ, jak twierdziła Anna, mąż zostawił ją dla mężczyzny. Ich syn, urodzony w 1959 roku David Huggins, jest uznanym rysownikiem, ilustratorem i pisarzem.
Brett był osobą biseksualną. Był związany z Garym Bondem (1969–1976)[14] i Paulem Shenarem (1973-78)[14].
22 listopada 1977 roku Brett ponownie wstąpił w związek małżeński. Jego żoną została Joan Sullivan Wilson[6], producentka wykonawcza w brytyjskiej telewizji publicznej. Małżeństwo zakończyło się 4 lipca 1985 roku wraz z jej śmiercią – zmarła na zdiagnozowanego rok wcześniej raka trzustki. Joan miała dwójkę dzieci z poprzednich związków: syna Caleba i córkę Rebekah, które Brett traktował jak własne.
Cierpiał na kardiomiopatię, wywołaną przez przebytą w wieku 16 lat gorączkę reumatyczną, w wyniku której ucierpiały zastawki. Po śmierci drugiej żony Brett doznał załamania nerwowego, w wyniku czego trafił do szpitala, gdzie zdiagnozowano u niego także chorobę afektywną dwubiegunową. Leczenie tabletkami z litem, mającymi złagodzić objawy, dodatkowo obciążało organizm, powodując m.in. przybieranie na wadze i zatrzymywanie wody w organizmie. Niewydolność serca ostatecznie stała się przyczyną jego śmierci.
Mimo że rola legendarnego detektywa Sherlocka Holmesa w telewizyjnych serialach i filmach wyprodukowanych przez brytyjską wytwórnię Granada w latach 1984-1994 była jedną z wielu w 40-letniej karierze aktorskiej Bretta, przyniosła mu ona największą popularność. Wystąpił łącznie w 41 odcinkach i 5 filmach pełnometrażowych, wraz z Davidem Burke, a później Edwardem Hardwicke w roli Doktora Watsona.
Aktor kładł szczególny nacisk na wprowadzenie większej pasji do postaci detektywa. Holmes w jego wykonaniu charakteryzował się między innymi ekscentryczną gestykulacją oraz krótkim, gwałtownym śmiechem. Obsesyjna i depresyjna osobowość Sherlocka fascynowała i przerażała Bretta. W wielu aspektach zachowanie Holmesa przypominało mu jego własne, z wybuchami energii i następującymi po nich okresami letargu. Brett skupiał się też na zgodności z oryginalnymi opowiadaniami i często zwracał uwagę na rozbieżności między scenariuszem a prozą Conana Doyle’a. Jedną z najistotniejszych rzeczy, z jakich korzystał na planie, były 77-stronicowa „Kartoteka Baker Street” („Baker Street File”) z wyszczególnionymi wszystkimi nawykami postaci Sherlocka.
Cykl „Producers' Showcase”, NBC:
Cykl „Play of the Week”, ITV:
Cykl „Saturday Playhouse”, BBC:
Cykl „Armchair Theatre”, ABC:
Cykl „Mystery and Imagination”, ITV:
Cykl „Theatre 625”, BBC2:
Cykl „Play of the Month”, BBC:
Cykl „Ten from the Twenties”, BBC2: