Jarawa (lub Dźarawa) – lud azjatycki posługujący się językiem jarawa z grupy języków andamańskich. Mieszkają w zamkniętym rezerwacie na południu archipelagu Andamanów[1].
Jest to lud, któremu grozi wyginięcie. W 1997 roku żyło zaledwie 200 osób posługujących się językiem jarawa.
Ludność Jarawa żywi się przede wszystkim upolowanymi dzikami i rybami, a także miodem i owocami[1].
Przodkami dzisiejszych Jarawijczyków są prawdopodobnie potomkowie pierwszej grupy ludności, która kilkadziesiąt tysięcy lat temu imigrowała na archipelag z Afryki. Lud żył w dżungli w izolacji od cywilizacji aż do lat 90. XX wieku[1].
Pod koniec lat 90. XX wieku Jarawijczycy zaczęli nawiązywać coraz częstsze kontakty z ludźmi spoza swojej społeczności. Szybko stali się atrakcją turystyczną. Dla plemienia kontakt z turystami okazał się łatwą okazją do zdobycia pożywienia, ale kontakt z cywilizacją przyniósł ludowi wiele negatywnych skutków. Wielu Jarawijczyków uzależniło się od tytoniu bądź alkoholu. Zaczęli także zapadać na choroby, na które wcześniej nie chorowali, tj. na odrę, świnkę czy malarię[1].
Problem wyginięcia ludu Jarawa został nagłośniony w mediach po incydencie, który dotarł do opinii publicznej na początku 2012 roku. Wówczas brytyjski dziennik The Guardian, w swojej internetowej wersji opublikował nagranie, na którym widać jak półnagie tubylcze kobiety tańczą i klaszczą w dłonie na polecenie indyjskiego policjanta. Film wywołał oburzenie organizacji pozarządowych, które uznały, że sytuacja plemienia jest dramatyczna[1].