Data i miejsce urodzenia |
24 września 1898 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
1940 |
Przyczyna śmierci | |
Zawód, zajęcie |
Jan Bilot (ur. 24 września 1898 w Osłoninie, zm. 1940 r.[1] w Twer[2]) – kaszubski pisarz.
Na świat przyszedł jako syn Bernarda i Julianny z domu Tessemann. W 1912 ukończył naukę w niemieckiej szkole powszechnej[1], po której pomagał rodzicom w prowadzeniu gospodarstwa rolnego[3]. Podczas I wojny światowej służył w pruskiej marynarce wojennej[1] na torpedowcu. Dwaj starsi bracia Jana zginęli na wojnie[3]. Po wojnie Bilot kontynuował edukację. W 1925 roku uzyskał w Pelplinie kwalifikacje do wykonywania zawodu nauczyciel[1]. W 1928 wyjechał do Warszawy i podjął pracę w policji[4]. W latach 30. został zatrudniony jako policjant na Kresach Wschodnich, najpierw w Zełene, a następnie w Kosowie. 17 września 1939 Jan Bilot został aresztowany przez Sowietów i osadzony w obozie jenieckim w Ostaszkowie. W 1940 skazano go na śmierć przez zastrzelenie[1]. Pochowany został na Polskim Cmentarzu Wojennym w miejscowości Miednoje[2].
Był mężem Marii z domu Gurskiej, ojcem Ludmiła i Haliny zmarłej jako dziecko na zesłaniu[3].
Opowiadania Bilota publikowane były między innymi w periodykach: "Przyjaciel ludu kaszubskiego", "Bënë buten", "Gryf", "Gryf Kaszubski", "Zrzesz Kaszëbskô"[5].
Zdaniem jednego z kaszubologów Friedhelma Hinze prace Bilota były bardzo podobne do prac Alojzego Budzisza ze względu między innymi na ich humorystyczny charakter[6].
W 1989 językoznawczyni z Uniwersytetu Gdańskiego Róża Wosiak-Śliwa obroniła pracę doktorską "Kaszubszczyzna pisarzy Jana Bilota i Alojzego Budzisza", napisaną pod kierunkiem Edwarda Brezy[7].