Życiorys
Ukończył filologię polską i teatrologię na Uniwersytecie Jagiellońskim (1978), później Wydział Reżyserii Dramatu krakowskiej Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej im. Ludwika Solskiego (1981). W okresie studiów pracował również jako dziennikarz, publikując m.in. w czasopiśmie „Teatr”[1].
Debiutował w Teatrze im. J. Słowackiego w Krakowie reżyserując w 1980 roku Odejście głodomora T. Różewicza. Od 1981 roku związany był z Teatrem Polskim we Wrocławiu, gdzie zrealizował szereg przedstawień, m.in. sztuki Witkacego Szewcy (1982), Oni, Janulka, córka Fizdejki, a także Historię W. Gombrowicza, Śmierć Dantona G. Büchnera, Dzieci Arbatu A. Rybakowa, Iwanowa A. Czechowa, adaptację Biesiady u hrabiny Kotłubaj W. Gombrowicza czy Gracza według F. Dostojewskiego[2]. Spektakle te prezentowano także we Francji, Rosji i Hiszpanii.
W latach 1985−1989 był dyrektorem Teatru Polskiego we Wrocławiu[3]. Po roku 1991 rozpoczął stałą współpracę z teatrami zagranicznymi (Dania, Czechy). W Danii m.in. w jednym z największych teatrów państwowych – Odense Teater(inne języki) wystawił Wariata i zakonnicę Witkacego, Iwonę, księżniczkę Burgunda Gombrowicza (1993)[4] i Wesołe kumoszki z Windsoru Szekspira[5]. Prowadził również wykłady w Det Fynske Kunstakademi(inne języki) w Odense.
Od roku 1990 podjął współpracę z Teatrem Polskim w Poznaniu, gdzie zrealizował m.in. Król umiera E. Ionesco, Jana Macieja Karola Wścieklicę Witkacego, powodzenie zdobył także jego Dekameron według G. Boccaccia (1994) zaprezentowany m.in. na Festiwalu Teatru Polskiego w Rydze. Później reżyserował w katowickim Teatrze Śląskim, wrocławskim Teatrze Współczesnym, w Teatrze Zagłębia w Sosnowcu, teatrach w Kaliszu, Rzeszowie, Szczecinie i Gdyni. Realizował także spektakle Teatru Telewizji (Szalona lokomotywa[6], Bobok, Gyubal Wahazar), jak również szereg programów edukacyjnych i muzycznych.
W sezonie 2003−2004 sprawował funkcję dyrektora artystycznego Teatru im. Wandy Siemaszkowej w Rzeszowie[7], zaś w latach 2004−2008 był dyrektorem Teatru Miejskiego im. W. Gombrowicza w Gdyni. Był pomysłodawcą i twórcą, a także dyrektorem trzech pierwszych edycji Festiwalu Polskich Sztuk Współczesnych R@Port[8] odbywającego się w Gdyni od roku 2006 i mającego za zadanie prezentację najlepszych przedstawień z całej Polski opartych na najnowszych tekstach rodzimej dramaturgii[9] oraz inicjatorem powstania Gdyńskiej Nagrody Dramaturgicznej.
W krakowskim Teatrze Ludowym wystawił adaptację kontrowersyjnej powieści A. Burgessa Mechaniczna pomarańcza (2011). W latach 2010−2012 przygotował dwie inscenizacje sztuk Witkacego: Wariat i zakonnica oraz Wścieklica na festiwal „Witkacomania” w Nowym Teatrze w Słupsku[10]. W roku 2015 powstała autorska adaptacja opowiadań W. Gombrowicza Pamiętnik Stefana Czarnieckiego w szczecińskim Teatrze Piwnica przy Krypcie[11], a w roku 2017 odbyła się premiera adaptacji opowiadania Gombrowicza Tancerz mecenasa Kraykowskiego[12] w Lubuskim Teatrze w Zielonej Górze. W roku 2019 wystawiono spektakl Oni w Teatrze Polskim w Szczecinie, pokazany podczas obchodów 80. rocznicy śmierci Witkacego[13]. W roku 2022 reżyserował ponownie w Teatrze Polskim we Wrocławiu, inscenizując dramat J. Słowackiego Ksiądz Marek[14].
W latach 2010−2014 był również wykładowcą w Instytucie Dziennikarstwa i Komunikacji Społecznej na Uniwersytecie Wrocławskim, od roku 2012 prowadzi wykłady w Akademii Sztuk Teatralnych im. Stanisława Wyspiańskiego w Krakowie (filia we Wrocławiu)[15] oraz we wrocławskiej Akademii Sztuk Pięknych.
Odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi (1989), w roku 2022 Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego nadał mu Odznakę honorową „Zasłużony dla Kultury Polskiej”[16].
Życie prywatne
Syn malarki Krystyny Gruchalskiej (1920−2013) oraz grafika Franciszka Bunscha (ur. 1926). Bratanek scenografa Alego Bunscha (1925−1985), wnuk architekta Aleksandra Gruchalskiego (1894−1943) oraz malarza Adama Bunscha (1896−1969), prawnuk rzeźbiarza Alojzego Bunscha (1859−1916)[17].
