Abu al-Hassan Ali ibn Muhammad ibn Muhammad lub Ali 'Izz al-Dīn ibn al-Athīr al-Jazari, arab. عزالدین ابن (ur. 13 maja 1160 w Cizre, zm. maj lub czerwiec 1232 lub 1233 w Mosulu) – arabski[1] bądź kurdyjski[2][3][4] historyk z przełomu XII i XIII wieku. Autor kilku bardzo cennych prac historycznych. Potocznie znany pod skróconym nazwiskiem Ibn al-Asir lub al-Athir.
Ibn al-Asir urodził się w kurdyjskiej, średniozamożnej rodzinie al-Athīr. Jego ojciec był urzędnikiem na dworze emira Mosulu. Początkowo był uczony przez swojego ojca, a następnie przeniósł się do Mosulu, gdzie pobierał nauki od uczonych. W kolejnych latach odwiedził Bagdad i Damaszek, gdzie dalej się kształcił. Ostatecznie jednak osiadał w Mosulu, gdzie znalazł przychylność lokalnych władców.
W 1188 al-Asir przyłączył się do armii Saladyna, dzięki czemu był naocznym świadkiem i uczestnikiem trzeciej krucjaty. Uzupełniając w czasie wyprawy swoje informacje o relacje innych badaczy, al-Asir zdobył podstawę do stworzenia rzetelnej i bogatej w szczegóły Doskonałej księgi historii. Pozycja ta stała się jego najcenniejszym dziełem i jest ceniona do dzisiaj przez historyków zajmujących się krucjatami[potrzebny przypis].
Al-Asir zmarł w Mosulu w roku 1232 lub 1233.
Nie wiadomo czy założył rodzinę, jednak jego pełne imię wskazuje, że miał syna Hasana (Abu al-Hassan – Ojciec Hasana). Na pewno posiadał jednak dwóch braci – także naukowców – starszego: Majd al-Dīn ibn al-Athīra (1149–1210) i młodszego: Ḍīyā al-Dīn ibn al-Athīra (1163–1239).