1110–1187, 1197–1260 | |
Język urzędowy | |
---|---|
Stolica | |
Ustrój polityczny |
monarchia feudalna |
Status terytorium |
lenno |
Zależne od | |
Nadanie w lenno |
Baldwin I |
Zdobyte | |
Religia dominująca |
chrześcijaństwo (katolicyzm), islam |
Terytoria zależne |
Hrabstwo Sydonu lub Seniorat Sydonu – jedno z czterech najważniejszych lenn[1] Królestwa Jerozolimskiego. Władali nim dziedziczni hrabiowie z rodu Grenier.
W grudniu 1110, w wyniku udanego zakończenia oblężenia Sydonu przez krzyżowców, obszar ten znalazł się we władaniu chrześcijan. Król Baldwin I 19 grudnia nadał zdobyty Sydon wraz z przyległymi ziemiami pomiędzy Tyrem a Bejrutem panowi Cezarei – Eustachemu Grenierowi. Od ok. 1170 panowie Sydonu posiadali też swojego wasala w postaci panów na Schuf.
W roku 1187, podczas najazdu Saladyna na Królestwo Jerozolimskie, całe hrabstwo zostało opanowane przez armię muzułmańską. Odzyskano je w roku 1197 i oddano prawowitemu właścicielowi, którym był Renaud Grenier. Wnuk Renauda, Julian Grenier, odsprzedał swoje dobra w roku 1260 templariuszom, ale zachował tytularną godność hrabiego Sydonu. Jednak już jesienią tegoż roku, po wrześniowej klęsce w bitwie pod Ajn Dżalut, wycofujące się wojska mongolskie zniszczyły Sydon, a pozostałości zajęli następnie ścigający ich Mamelucy.
Mimo definitywnego utracenia miasta przez chrześcijan, Julian i jego następcy nadal tytułowali się panami Sydonu. Ostatnim znanym w źródłach tytularnym władcą był żyjący w XV wieku Febus de Lusignan.