Nunavut, terytorium Kanady powstałe w 1999, w większości zamieszkane jest przez naród Inuitów. Począwszy od X wieku naród ten rozwinął bardzo specyficzną kulturę opartą na łowiectwie. Od XVII wieku Inuici rozpoczęli intensywne kontakty z Kompanią Zatoki Hudsona, które doprowadzając do znacznego postępu materialnego narodu, zniszczyły jego tradycyjną kulturę. Wycofanie się Kompanii z handlu w rejonach arktycznych w latach trzydziestych XX wieku doprowadziło Inuitów na krawędź zagłady biologicznej. Począwszy od początku lat siedemdziesiątych Inuici przechodzą odrodzenie narodowe, kulturowe i gospodarcze, które doprowadziło do powstania samorządnego terytorium.
Pierwszymi mieszkańcami arktycznych terenów północno-wschodniej Ameryki był lud zwany Tuniit. Uważa się, że przybyli oni z Syberii w czwartym stuleciu p.n.e. Jednakże w X wieku n.e. w rejonie tym pojawił się inny lud zwany Thule. Ich pojawienie się było ostatnim epizodem migracji ludów azjatyckich do Ameryki Północnej. Thule, przodkowie współczesnych Inuitów - kanadyjskich Eskimosów zajmowali się wielorybnictwem. Operując na tych samych akwenach co Normanowie, weszli z nimi w kontakty handlowe. Od nich też nabywali metalowe narzędzia. W końcu XIV wieku Inuici, z niewiadomych powodów porzucili swój dotychczasowy tryb życia i zaczęli rozprzestrzeniać się na tereny kontynentalne, wokół Zatoki Hudsona. Wielorybnictwo zeszło wtedy na dalszy plan, a głównym źródłem pożywienia stały się polowania na karibu i foki.
Choć Inuici utrzymywali ograniczone kontakty najpierw z Normanami, potem z baskijskimi i portugalskimi wielorybnikami prowadzącymi połowy na północnym Atlantyku, a począwszy od początku XVI wieku weszli także w kontakty z podróżnikami szukającymi Przejścia Północno-Zachodniego, to te bardzo ograniczone kontakty nie wpłynęły na styl życia Inuitów.
Począwszy od roku 1670, od powołania Kompanii, rozpoczęły się trwałe i intensywne kontakty Inuitów z Europejczykami. W przeciągu lat wpłynęły one na zmiany kulturowe społeczności arktycznej. Inuici porzucili swój zgodny z cyklem naturalnym zwyczaj polowań, którego celem było uzyskanie żywności i skór na ubrania i inne wyroby, a zaczęli polować zawodowo w celach wymiany za towary dostarczane przez Kompanię - narzędzia, ubrania, żywność itp. Oznaczało to znaczny awans cywilizacyjny dla Inuitów, lecz także zerwanie z tradycją i znaczne uzależnienie się od czynników zewnętrznych. Obecność Kompanii przeciągnęła się do lat trzydziestych XX wieku, na długo po włączeniu wszystkich terenów arktycznych do Kanady. W istocie Kompania działała jako agent rządu federalnego Kanady w kontaktach z Inuitami. Sytuacja uległa drastycznej zmianie po roku 1930, kiedy to załamał się rynek i spadło zapotrzebowanie na surowce dostarczane przez Inuitów. Od tego momentu Inniuci musieli polegać na bardzo niepewnej pomocy federalnej. Następne czterdzieści lat było najtragiczniejszym okresem w historii narodu. Przerwanie handlu, przy praktycznej niemożliwości powrotu do dawno zapomnianej tradycji, wywołało ostry kryzys społeczny wśród Inuitów. Jego skutkiem był głód, zniechęcenie, poczucie beznadziei i wysoka śmiertelność. Pomoc federalna wystarczała zaledwie na podstawowe środki do życia. Przymus szkolny zmuszał Inuitów do oddawania swych dzieci do odległych szkół, co prowadziło do dezintegracji rodziny, lub zamieszkania w budowanych przez rząd osiedlach, co całkowicie odrywało ich od pozostałości tradycji. Inuici wydawali się być kolejnym narodem skazanym na zagładę. Pierwszą i udaną próbą ratowania był pomysł znalezienia regionalnego produktu. Inuici niewiele umieli, poza polowaniami. Nie wytworzyli też żadnej trwałej kultury materialnej ani formy sztuki. Z powodzeniem jednak nauczono ich rzeźbić w kamieniu. Powszechnie występujący na terenach arktycznych tzw. "mydlany kamień", o szarej lub ciemnozielonej barwie, miękki i łatwy w obróbce był znakomitym surowcem, a Inuici okazali się zdolnymi rzeźbiarzami. Rzeźbione przez nich figurki arktycznych zwierząt stały się cenionymi przedmiotami na prezenty i można je teraz nabyć w każdym sklepie z pamiątkami w Kanadzie. To pozornie nieistotne wydarzenie odwróciło los narodu. Inuici zaczęli zarabiać na siebie, a znajdując nowe powołanie przełamali błędne koło niemożności.
Pierwsze lata istnienia terytorium upłynęły pod znakiem organizacji administracji i opracowania planów na przyszłość. Opracowany plan ekonomiczny The Sivummut Economic Development Strategy Group, który, jeśli zostanie zrealizowany, da początek prosperity i zapewni kontynuację odradzania się narodu Inuitów[3].