 portret z 1959 roku | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przyczyna śmierci | |
| Zawód, zajęcie |
inżynier telekomunikacji |
Henryk Magnuski (ur. 30 stycznia 1909 w Warszawie, zm. 4 maja 1978 w Glenview) – polski inżynier, konstruktor, projektant i wynalazca pracujący w Stanach Zjednoczonych, pracownik amerykańskiego koncernu telekomunikacyjnego Motorola, twórca jednego z pierwszych walkie-talkie[1].
Urodził się w Warszawie. W 1926 zdał maturę w gimnazjum im. Stanisława Staszica w Warszawie[2][3], w 1934 ukończył studia na Politechnice Warszawskiej i rozpoczął pracę w Państwowych Zakładach Tele i Radiotechnicznych. W 1935 zgłosił, a w 1936 uzyskał patent na Urządzenie do szybkiego nawiązywania łączności radiotelegraficznej lub radiotelefonicznej[4]. W czerwcu 1939 został wysłany na szkolenie do Nowego Jorku. Wybuch II wojny światowej uniemożliwił mu powrót do kraju.
W 1940 rozpoczął pracę w Motoroli (do 1947 firma nazywała się Galvin Manufacturing Corporation). Opracował m.in. projekt radia Walkie-Talkie Motoroli SCR-300[5], powszechnie używanego przez najniższe szczeble dowodzenia amerykańskich sił zbrojnych w Europie, a także na Pacyfiku. Ciężar tej lampowej, mieszczącej się w plecaku radiostacji wynosił 17 kg. Urządzenie mające zasięg blisko 15 km, umożliwiało komunikację piechoty, artylerii oraz broni pancernych. Stabilność częstotliwości SCR-300 była duża, przy czym istniała możliwość dostrajania radiostacji do różnych częstotliwości. Przez blisko dwa lata – od 1943 roku do końca wojny – firma Motorola wyprodukowała 43 tys. urządzeń[1].
Był autorem wielu publikacji w języku angielskim dotyczących techniki telekomunikacyjnej, autor 30 patentów USA z tej dziedziny. Wniósł duży wkład w dziedzinę łączności wojskowej, techniki radiowej i telekomunikacji. Był członkiem IEEE.
Zmarł na raka w swoim domu w Glenview w stanie Illinois.
6.10.2006 r. włączony do Illinois Engineering Hall of Fame.
