Henryk Eugeniusz Bardijewski (ur. 7 stycznia 1932 w Częstochowie, zm. 9 grudnia 2020 w Warszawie^[1]) – polski prozaik, satyryk, autor sztuk scenicznych i słuchowisk oraz tekstów dla kabaretów literackich.

Ukończył studia z zakresu filologii polskiej i bibliotekoznawstwa na Uniwersytecie Warszawskim. W 1952 r. debiutował na łamach tygodnika „Szpilki” jako satyryk. W latach 1957–1975 był redaktorem Polskiego Radia.

W 2002 został wyróżniony przez Zespół Artystyczny Teatru Polskiego Radia nagrodą Honorowy Wielki Splendor^[2].

Pochowany na Cmentarzu Wawrzyszewskim w Warszawie^[3].

Twórczość

• Rysunki na piasku (satyry, 1962)
• Talizman i inne opowiadania (1965)
• Alibi. Skecze i monologi (1965)
• Lustra (opowiadania, 1971)
• Siła przyciągania (słuchowisko radiowe, 1975)
• Jak zostać monarchistą, a właściwie królem (satyry, 1976)
• Klawiatura (opowiadania, 1977)
• Pochód Don Kichotów (satyry, 1977)
• Dzień niepokoju (opowiadania, 1979)
• Kraina intymności (powieść, 1979)
• Rzut podkową (powieść, 1979)
• Irytacje (powieść, 1984)
• Czekanie na znak (opowiadania, 1985)
• Spis Rzeczy i inne opowiadania (2001)
• Aria na tysiąc głosów (wybrane utwory dramatyczne, 2004)
• Dzikie Anioły i inne opowiadania (2006)
• Każdy może zostać... odkrywcą! (dla dzieci, 2009)
• Przelotna Radość (opowiadania, 2012)