Generał Gustaw Truskolaski ok. 1925 | |
generał brygady | |
Data i miejsce urodzenia |
2 listopada 1870 |
---|---|
Data śmierci |
4 maja 1934 |
Przebieg służby | |
Lata służby |
1892–1927 |
Siły zbrojne | |
Jednostki | |
Stanowiska |
dowódca okręgu korpusu |
Główne wojny i bitwy | |
Odznaczenia | |
Gustaw Truskolaski herbu Ślepowron (ur. 2 listopada 1870 w Jasionowie, zm. 4 maja 1934) – generał brygady Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Urodził się 2 listopada 1870 w Jasionowie, w ówczesnym powiecie brzozowskim Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Henryka, powstańca styczniowego, i Celiny z Rubczyńskich. Jego bratankiem był malarz ekspresjonista Zdzisław Truskolaski (1899–1949). W 1887 ukończył IV klasę w C. K. Wyższym Gimnazjum Realnym im. Franciszka Józefa w Drohobyczu[1].
Od 1892 pełnił służbę w cesarskiej i królewskiej armii. W maju 1898 został awansowany do stopnia porucznika[2]. W armii osiągnął stopień podpułkownika piechoty.
2 listopada 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego. 16 grudnia 1918 został dowódcą Okręgu Wojskowego Nr IV w Radomiu i jednocześnie dowódcą Okręgowego Pułku Piechoty Ziemi Radomskiej, późniejszego 24 pułku piechoty[3]. Z dniem 20 maja 1919 został przeniesiony z 24 pułku piechoty do 2 pułku strzelców podhalańskich na stanowisko dowódcy batalionu zapasowego[4]. Wraz ze starostą sanockim Tadeuszem Wrześniowskim był inicjatorem zawiązania w połowie 1919 Komitetu Opieki nad Żołnierzem Polskim w Sanoku[5]. Następnie został dowódcą IV Brygady Piechoty Legionów[6]. 25 lutego 1920 został mianowany dowódcą 36 pułku piechoty Legii Akademickiej[7]. Od 16 kwietnia 1920 do 28 lutego 1922 dowodził 2 pułkiem strzelców podhalańskich z siedzibą w Sanoku[8]. Na tym stanowisku 22 maja 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu pułkownika, w piechocie, w „grupie byłej armii austriacko-węgierskiej”. W tej randzie w szeregach pułku uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej, za co otrzymał Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari[9]. Następnie pełnił służbę na stanowisku dowódcy piechoty dywizyjnej 2 Dywizji Górskiej w Przemyślu, pozostając oficerem nadetatowym 2 pułku strzelców podhalańskich w Sanoku. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 21. lokatą w korpusie oficerów piechoty[10]. W okresie od 15 listopada 1923 do 15 sierpnia 1924 pełnił obowiązki dowódcy dywizji w zastępstwie generała dywizji Wacława Fary przebywającego na I Kursie Centrum Wyższych Studiów Wojskowych.
1 grudnia 1924 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski na wniosek Ministra Spraw Wojskowych, generała dywizji Władysława Sikorskiego awansował go na generała brygady ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 14. lokatą w korpusie generałów[11]. 3 grudnia 1924 został mianowany dowódcą 2 Dywizji Górskiej w Przemyślu[12][13]. 14 kwietnia 1925 dowodzona przez niego wielka jednostka została przemianowana na 22 Dywizję Piechoty Górskiej. 17 marca 1927 Prezydent RP Ignacy Mościcki zwolnił go ze stanowiska dowódcy dywizji i mianował dowódcą Okręgu Korpusu Nr III w Grodnie[14]. 15 lipca 1927 Prezydent RP zwolnił go ze stanowiska dowódcy Okręg Korpusu Nr III, a na jego miejsce mianował generała brygady Aleksandra Litwinowicza. Z dniem 30 września 1927 został przeniesiony w stan spoczynku[15][16][17].
Został osadnikiem wojskowym w osadzie Janina (gmina Skobełka)[18].
Jego żoną była austriacka baronówna Van Waidenhasen.
Zmarł 4 maja 1934. Pochowany w grobowcu na cmentarzu w Besku.
Był odznaczony lub przedstawiony do odznaczenia Orderem Odrodzenia Polski[24].