Imię i nazwisko |
Gerald Raphael Finzi |
---|---|
Data i miejsce urodzenia | |
Pochodzenie | |
Data i miejsce śmierci | |
Gatunki | |
Zawód | |
Strona internetowa |
Gerald Raphael Finzi[1] (ur. 14 lipca 1901 w Londynie, zm. 27 września 1956 w Oksfordzie[1][2][3]) – brytyjski kompozytor.
Urodził się w rodzinie o korzeniach żydowskich, deklarował się jednak jako agnostyk[4]. Studiował u Ernesta Farrara (1915–1916)[3], Edwarda Bairstowa (1918–1922) i R.O. Morrisa (1925)[2]. Od 1930 do 1933 roku wykładowca Królewskiej Akademii Muzycznej w Londynie[1][2]. W 1940 roku założył zespół Newbury String Players, specjalizujący się w wykonawstwie muzyki XVIII-wiecznej[1]. W latach 1941–1945 pracownik Ministerstwa Transportu Wojennego[1]. Podczas II wojny światowej w swoim domu udzielał schronienia uchodźcom z terenu Niemiec i Czech[1]. W 1951 roku zdiagnozowano u niego chłoniak Hodgkina[1][4], pomimo choroby nie zaprzestał jednak komponowania[3].
Wydał dzieła kompozytorów angielskich XVIII wieku: Williama Boyce’a, Capela Bonda, Johna Gartha, Richarda Mudge’a, Johna Stanleya i Charlesa Wesleya[2]. Był pacyfistą i bibliofilem[4].
Tworzył w stylu neobarokowym. W jego muzyce widoczne są nawiązania do twórczości Ralpha Vaughana Williamsa (w zakresie harmoniki) i Edwarda Elgara (w zakresie kształtowania frazy muzycznej)[2].
(na podstawie materiałów źródłowych[1][2][3])
Utwory orkiestrowe[edytuj | edytuj kod]
Utwory kameralne[edytuj | edytuj kod]
|
Utwory wokalne[edytuj | edytuj kod]
|