podpułkownik piechoty | |
Data i miejsce urodzenia |
21 lipca 1880 |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Przebieg służby | |
Siły zbrojne |
Armia Austro-Węgier |
Jednostki | |
Główne wojny i bitwy | |
Odznaczenia | |
Franciszek Rudolf Wojakowski[1] (ur. 21 lipca 1880 w Krakowie, zm. 1940 w ZSRR) – polski nauczyciel, podpułkownik piechoty Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.
Urodził się 21 lipca 1880 w Krakowie jako syn Adama[2][3]. Był wyznania rzymskokatolickiego[2]. Kształcił się w C. K. III Gimnazjum w Krakowie, gdzie w 1901 ukończył VIII klasę i zdał egzamin dojrzałości[4].
Od 1 sierpnia 1908 pracował w zawodzie nauczyciela[2]. Z zawodu był nauczycielem języka polskiego[2]. W 1909 pracował w gimnazjum w Stanisławowie z ruskim językiem wykładowym[2]. 24 stycznia 1910 został przeniesiony do C. K. Gimnazjum w Jarosławiu[5]. W drugim półroczu roku szkolnego 1909/1910 przebywał na urlopie z powodu choroby[6]. Jako zastępca nauczyciela 25 sierpnia 1910 został przeniesiony z Jarosława do C. K. II Gimnazjum w Stanisławowie z językiem polskim wykładowym[7][8][9]. Uczył tam języka polskiego, języka greckiego, był kierownikiem Kółka Polonistów[10], języka łacińskiego, historii[11]. W sprawozdaniu szkolnym stanisławowskiego II gimnazjum z 1912 wydrukowano jego pracę pt. Ideały narodowe i ogolno-ludzkie w twórczości Zygmunta Krasińskiego[12]. 11 lipca 1912 został mianowany rzeczywistym nauczycielem w C. K. Gimnazjum w Trembowli, gdzie złożył przysięgę 5 września 1912[13][14]. Uczył tam języka polskiego[15]. W trembowelskim C. K. Gimnazjum pozostawał do końca istnienia Austro-Węgier[16].
W rezerwie piechoty C. K. Armii został mianowany kadetem z dniem 1 stycznia 1903[17], potem awansowany na stopień podporucznika z dniem 1 stycznia 1908[18]. Był przydzielony do 56 pułku piechoty w Krakowie do około 1911[19][20][21][22][23][24][25][26]. Następnie został przeniesiony do C. K. Obrony Krajowej i zweryfikowany w stopniu podporucznika piechoty w grupie nieaktywnych z dniem 1 stycznia 1908[27]. Był przydzielony do 36 pułku piechoty z Kołomyi[28][28][29]. Około 1914 był podporucznikiem w stosunku ewidencji[30]. Po wybuchu I wojny światowej awansowany na stopień porucznika piechoty obrony krajowej w stosunku ewidencji z dniem 1 listopada 1914[31][31].
Po zakończeniu wojny, jako były oficer armii austriackiej został przyjęty do Wojska Polskiego i zatwierdzony w stopniu kapitana[32]. W roku szkolnym 1920/1921, pozostając formalnie profesorem polskiego Państwowego Gimnazjum w Trembowli, służył w wojsku[33]Na przełomie 1920/1921 był nauczycielem w C. K Gimnazjum w Trembowli[34]. Został awansowany na stopień majora piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[35]. W 1923 i 1924 pozostawał oficerem nadetatowym 40 pułku piechoty w garnizonu Lwów[36][37]. Stamtąd był przydzielony do Korpusu Kadetów Nr 1 w tym mieście: w 1923 do kadry oddziału szkolnego[38], w 1924 do działu naukowego[39], uczył języka polskiego, łaciny, greki[40][41]. Został awansowany na stopień podpułkownika piechoty ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924[42]. W 1926 był dyrektorem nauk w KK Nr 1[41]. W 1928 jako oficer przeniesiony w stan spoczynku zamieszkiwał we Lwowie[43]. W 1934 jako oficer rezerwy był przydzielony do Oficerskiej Kadry Okręgowej nr VI jako oficer przewidziany do użycia w czasie wojny i pozostawał wówczas w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Lwów Miasto[44].
Po wybuchu II wojny światowej, kampanii wrześniowej 1939 i agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 został aresztowany przez sowietów. Na wiosnę 1940 został zamordowany przez NKWD. Jego nazwisko znalazło się na tzw. Ukraińskiej Liście Katyńskiej opublikowanej w 1994 (został wymieniony na liście wywózkowej 55/5-6 oznaczony numerem 574)[45]. Ofiary tej części zbrodni katyńskiej zostały pochowane na otwartym w 2012 Polskim Cmentarzu Wojennym w Kijowie-Bykowni.
austro-węgierskie