Data i miejsce urodzenia |
11 lipca 1910 | ||||||||||||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Data i miejsce śmierci |
18 maja 1959 | ||||||||||||||||||||||||
Pozycja | |||||||||||||||||||||||||
Kariera seniorska[a] | |||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||
Kariera reprezentacyjna | |||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||
Dorobek medalowy | |||||||||||||||||||||||||
|
Enrique Guaita także Enrico Guaita (ur. 11 lipca 1910 w Lucas González, zm. 18 maja 1959 w Buenos Aires) – argentyński piłkarz, który występował na pozycji napastnika.
Król strzelców Serie A w sezonie 1934/1935, w którym strzelił 28 goli.
Pierwszym klubem piłkarskim Guaity było Estudiantes La Plata. W pierwszej drużynie zadebiutował 12 kwietnia 1928 w spotkaniu przeciwko Independiente (4:4), w którym zdobył trzy gole[1]. W trakcie gry dla Estudiantes współtworzył razem z Manuelem Ferreira, Alejandro Scopellim, Alberto Zozaya i Miguelem Laurim kwintet "Los Profesores" (Profesorowie), który w sezonie 1931 zdobył rekordowe 104 gole[2].
W 1934 roku piłkarz przeniósł się do Włoch, zostając piłkarzem AS Romy. Do Włoch przeniósł się razem z Alejandro Scopellim oraz Andrésem Stagnaro. Tercet ten otrzymał przydomek "Tre moschettieri" (Trzej Muszkieterowie)[3]. Pierwszy sezon zakończył z 14 golami w 32 spotkaniach, a AS Roma zajęła piąte miejsce. Kolejny sezon był znacznie lepszy. Guaita z 27 bramkami został ligowym królem strzelców, które pozwoliły zająć czwartego miejsce w lidze. Napastnik wsławił sie zdobyciem trzech bramek w spotkaniu z AS Livorno[4], po którym zyskał pseudonim "Il Corsaro Nero" (Czarny Korsarz) od czarnego koloru strojów jakie Roma nosiła w tym sezonie[5].
Latem 1935 roku wybuchła wojna włosko-abisyńska. Chcący uniknąć powołania do armii, Guaita (razem ze Scopellim i Stagnaro) zdecydował się na powrót do Argentyny[3]. W ojczyznie został piłkarzem Racing Clubu, w którym spędził dwa sezony. W 1938 roku ponownie został piłkarzem Estudiantes, gdzie występował do końca kariery w 1940 roku.
W reprezentacji Argentyny zadebiutował w 1933 roku, w spotkaniu przeciwko Urugwajowi[6]. Do kadry "Albicelestes" powrócił podczas turnieju Copa América 1937, gdzie rozegrał dwa spotkania przeciwko Brazylii i zdobył złoty medal[7].
Reprezentacja | Rok | Mecze | Gole |
---|---|---|---|
Argentyna | 1933 | 2 | 1 |
1937 | 2 | 0 |
W 1934 roku został powołany do reprezentacji Włoch na mecz przeciwko Austrii (2:4), w którym zdobył dwa gole[5][8]. Uczestnik Mistrzostw Świata 1934. W trakcie turnieju pojawił się na boisku w czterech meczach i strzelił jedną bramkę w półfinałowym spotkaniu z Austrią. Łącznie w "Squadra Azzurra" rozegrał 10 spotkań i zdobył 5 bramek.
Reprezentacja | Rok | Mecze | Gole |
---|---|---|---|
Włochy | 1934 | 8 | 5 |
1935 | 2 | 0 |
Po zakończeniu kariery został kierownikiem więzienia w Bahia Blanca[9]. Zmarł w biedzie i zapomnieniu w maju 1959 roku[9].