Data urodzenia |
1821 |
---|---|
Data śmierci |
1 maja 1912 |
Miejsce pochówku | |
Naczelny rabin Łodzi | |
Okres sprawowania |
1873–1912 |
Wyznanie |
Eliasz Chaim Majzel (ur. 1821 w Gródku, zm. 1 maja 1912 w Łodzi)[1] – polski rabin, od 1873[2] do śmierci naczelny rabin Łodzi[3].
Urodził się w Gródku na Wileńszczyźnie. Był prawnukiem gaona Arona Szmula Kajdamowera i wnukiem po kądzieli gaona Eliezera Grajwera. Nauki pobierał w Kownie i Wołoszczynie. W wieku 17 lat został rabinem i objął urząd w rodzinnej miejscowości. Następnie, w latach 1864–1867, był rabinem w Prużanie, a w latach 1867–1873 w Łomży. W 1873 został wybrany na naczelnego rabina Łodzi[1].
Był najdłużej pełniącym swoją funkcję rabinem w Łodzi. Za jego czasów nastąpiła rozbudowa gminnych synagog i znaczny rozwój szkolnictwa żydowskiego. Znany był z dbałości o odpowiedni poziom wykształcenia podległych sobie rabinów, a także z niezwykłej dobroczynności i działalności charytatywnej[4]. Między innymi razem z przedstawicielami Kościoła katolickiego organizował darmowe kuchnie dla biedoty obu wyznań. Potrafił łagodzić spory pomiędzy ortodoksami i chasydami a żydami postępowymi. Cieszył się ogromną popularnością wśród łódzkiej społeczności żydowskiej. Doprowadził także do powstania szpitala żydowskiego (obecnie Szpital Kliniczny im. dr. S. Sterlinga)[1].
Został pochowany na nowym cmentarzu żydowskim przy ulicy Brackiej w Łodzi[5]. Co roku w jorcajt rabina do jego grobu pielgrzymują liczni Żydzi z całego świata[6].