Dracena smocza | |||||
Systematyka[1][2] | |||||
Domena | |||||
---|---|---|---|---|---|
Królestwo | |||||
Podkrólestwo | |||||
Nadgromada | |||||
Gromada | |||||
Podgromada | |||||
Nadklasa | |||||
Klasa | |||||
Nadrząd | |||||
Rząd | |||||
Rodzina | |||||
Rodzaj |
dracena | ||||
Nazwa systematyczna | |||||
Dracaena Vandelli ex L. Mant. Pl.: 9 (1767)[3] | |||||
Typ nomenklatoryczny | |||||
Dracaena draco (L.) L.[4] | |||||
| |||||
Homonimy | |||||
Dracena (Dracaena Vand. ex L.) – rodzaj roślin z rodziny szparagowatych. Liczy około 188 gatunków, występujących w subtropikalnych i tropikalnych rejonach Afryki, Azji, Ameryki Środkowej i Południowej, Australii oraz na Wyspach Kanaryjskich. Niektóre gatunki zostały introdukowane poza miejscami naturalnego występowania, np. do południowej Ameryki Południowej, na wyspy Pacyfiku lub na Florydę[3]. We współczesnym ujęciu systematycznym obejmuje gatunki zaliczane historycznie do rodzaju sansewieria. Draceny od starożytności były źródłem tzw. smoczej krwi i wykorzystywane do celów medycznych i rytualnych. Niektóre gatunki uprawiane są jako rośliny ozdobne. Draceny są drugim najpopularniejszym rodzajem roślin pokojowych w Europie[6]. Przypisywana jest im zdolność neutralizowania zanieczyszczeń oraz absorbowania związków takich jak formaldehyd[7].
Nazwa naukowa rodzaju pochodzi od greckiego słowa δράκαινα (drakaina – smoczyca) odnosząc się do specyficznego żywicznego wysięku z liści tych roślin, zwanego od starożytności smoczą krwią[8].
Centrum różnorodności biologicznej rodzaju jest w Afryce, gdzie występuje ok. 70% wszystkich gatunków draceny, z czego większość na obszarze wilgotnego klimatu równikowego, a część suchego klimatu zwrotnikowego (w tym sięgając zasięgiem na Półwysep Arabski). Drugim pod względem bioróżnorodności jest obszar klimatu równikowego w Azji, gdzie na terenach od południowych Indii przez południowe Chiny, Azję Południowo-Wschodnią do północnej Australii występuje 55 gatunków draceny. Odrębnym obszarem występowania dracen są Hawaje, gdzie występuje endemicznie siedem gatunków (Dracaena aurea, D. fernaldii, D. forbesii, D. halemanuensis, D. halapepe, D. konaensis i D. rockii). Dwa gatunki dracen występują naturalnie wyłącznie w Ameryce Środkowej: D. ghiesbreghtii na kontynencie oraz D. cubensis na Kubie[3].
Wiele gatunków dracen ma bardzo ograniczony, często endemiczny, zasięg naturalnego występowania. Na przykład dracena smocza występuje naturalnie jedynie na Wyspach Kanaryjskich i Wyspach Zielonego Przylądka oraz w Maroku, a D. cinnabari jest endemitem Sokotry. Oprócz wspomnianych wcześniej miejscami endemizmu dracen jest Borneo (sześć gatunków endemicznych), Półwysep Malajski (dziewięć gatunków), Andamany i Nikobary (D. brachyphylla), Mauritius (D. concinna i D. floribunda), Reunion (D. fontanesiana), Komory (D. kirkii), Małe Wyspy Sundajskie (D. timorensis) i Nowa Gwinea (D. novoguinensis)[3].
Gatunki uprawiane jako rośliny ozdobne zostały introdukowane poza obszary swojego naturalnego występowania. Dracena smocza (D. draco) została introdukowana na Azory, Maderę oraz do Nowej Zelandii. Dracenę wonną (D. fragrans), pochodzącą z tropikalnej Afryki, wprowadzono do Malezji, Meksyku, Kostaryki, na Czagos, Mariany, Karoliny, Wyspy Towarzystwa oraz na wiele wysp Karaibów. Zasiedlającą tropikalną i zwrotnikową Afrykę D. hiacynthoides introdukowano z kolei na Florydę i do Meksyku w Ameryce Północnej, do Ameryki Centralnej i na Karaiby, a także do Wietnamu i Kambodży[3].
Dracena, będąca źródłem żywicy, zwanej smoczą krwią, jest od wieków obecna w sztuce. Roślina ta przedstawiana była jako drzewo życia rosnące w raju. Uwidoczniono ją w Liber chronicarum Michała Wolgemuta z 1493 roku i w Ogrodzie rozkoszy ziemskich Hieronima Boscha z ok. 1500 roku. Dracena widnieje też w drzeworytach Albrechta Dürera i Martina Schongauera z przełomu XV i XVI wieku z cyklu „Ucieczka do Egiptu”[29].
Współcześnie dracena była uwidaczniana na monetach[30]:
Draceny były również prezentowane na znaczkach pocztowych Hiszpanii, Jemenu, Rwandy, Somalii, Dżibuti, Mozambiku, Maroka, a także znaczku wyemitowanym przez ONZ[31].