 Doris Hart (1953) | |
| Państwo | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
20 czerwca 1925 |
| Data i miejsce śmierci |
29 maja 2015 |
| Gra |
praworęczna |
| Zakończenie kariery |
1955 |
| Gra pojedyncza | |
| Najwyżej w rankingu |
1 (1951) |
| Australian Open |
W (1949) |
| Roland Garros |
W (1950, 1952) |
| Wimbledon |
W (1951) |
| US Open |
W (1954, 1955) |
| Gra podwójna | |
| Australian Open |
W (1950) |
| Roland Garros |
W (1948, 1950–1953) |
| Wimbledon |
W (1947, 1951–1953) |
| US Open |
W (1951–1954) |
Doris Jane Hart (ur. 20 czerwca 1925 w St. Louis, zm. 29 maja 2015 w Coral Gables[1]) – tenisistka amerykańska, zwyciężczyni 35 turniejów wielkoszlemowych w grze pojedynczej, podwójnej i mieszanej.
Praworęczna Hart treningi tenisowe rozpoczęła w wieku 6 lat, jako formę terapii przeciwko wirusowi polio. Była jedną z dominujących postaci tenisa kobiecego w drugiej połowie lat 40. i pierwszej połowie lat 50., skuteczną zarówno w grze przy siatce, jak i z głębi kortu, dysponującą silnym serwisem i granym z dużym wyczuciem dropszotem. Jej 35 tytułów wielkoszlemowych plasuje ją na piątym miejscu w historii, wspólnie z Louise Brough, a za Margaret Court, Martiną Navrátilovą, Billie Jean King i Margaret Osborne DuPont. Rzadkie osiągnięcie – wygranie wszystkich turniejów Wielkiego Szlema we wszystkich trzech konkurencjach – dzieli jedynie z Court i Navrátilovą. W latach 1942–1955 nieprzerwanie figurowała w czołowej dziesiątce rankingu amerykańskiego, w tym na pierwszym miejscu w dwóch ostatnich sezonach. Od 1946 była także przez dziesięć lat z rzędu w dziesiątce nieoficjalnego rankingu światowego, jako liderka w 1951.
Sześć razy triumfowała w Wielkim Szlemie w grze pojedynczej. Pierwszy tytuł zdobyła w mistrzostwach Australii w 1949, ale już dwa lata wcześniej była w finałach Wimbledonu i mistrzostw Francji. W 1951 na Wimbledonie wygrała wszystkie trzy konkurencje – w finale singla pokonała Shirley Fry, w deblu triumfowała właśnie z Fry, a w mikście z Frankiem Sedgmanem. Potrójne zwycięstwa przypadły jej także w mistrzostwach Francji w 1952 (debel z Fry, mikst z Sedgmanem) i w mistrzostwach USA w 1954 (debel z Fry, mikst z Vicem Seixasem). Razem z Fry tworzyła jedną z najlepszych par deblowych w historii (m.in. cztery wygrane z rzędu na mistrzostwach Francji, trzy wygrane z rzędu na Wimbledonie). Na mistrzostwach USA Hart i Fry toczyły interesującą rywalizację z inną utytułowaną parą Osborne DuPont i Brough – w finale w 1953 Hart i Fry wygrały 6:2, 7:9, 9:7, broniąc w trzecim secie dwóch piłek meczowych przy stanie 2:5. Rywalki zrewanżowały się w 1955, przerywając Hart i Fry serię czterech triumfów z rzędu.
Hart wygrała mistrzostwa Francji w 1950 i 1952. Najdłużej czekała na tytuł na mistrzostwach USA, gdzie ostatecznie udało się jej triumfować w 1954, kiedy po raz 15. uczestniczyła w turnieju. W dramatycznym finale pokonała Louise Brough, broniąc trzech piłek meczowych. Dużo łatwiej obroniła tytuł rok później, pokonując w finale Patricię Ward. Poza zwycięstwami w wielkoszlemowych mistrzostwach USA zdobyła jeszcze na różnych nawierzchniach i w różnych konkurencjach 11 tytułów mistrzyni kraju. Na Wimbledonie ustanowiła rekord pięciu z rzędu triumfów w mikście w latach 1951–1955 – pierwsze dwa tytuły zdobyła z Sedgmanem, następne z Seixasem. Z innych wygranych turniejów Hart można wymienić międzynarodowe mistrzostwa Włoch, w których Amerykanka triumfowała dwukrotnie w singlu (1951, 1953), raz w deblu (1951, z Fry) i raz w mikście (1953, z Seixasem).
W latach 1946–1955 występowała w reprezentacji USA w Pucharze Wightman. Amerykanki dominowały w tym okresie w tych rozgrywkach, rozstrzygając na swoją korzyść wszystkie mecze. Znaczący wkład wniosła do tych zwycięstw Doris Hart, niepokonana w czternastu meczach singlowych oraz zwyciężczyni ośmiu z dziewięciu gier deblowych. W 1970 kolejny raz zdobyła trofeum jako niegrająca kapitan.
Karierę amatorską zakończyła w 1955 i została zawodową trenerką tenisa. W 1969 została wpisana do Międzynarodowej Tenisowej Galerii Sławy.
