Dominik Szulc

Data urodzenia	10 czerwca 1797
Data śmierci	27 grudnia 1860
Zawód, zajęcie	historyk
Multimedia w Wikimedia Commons

Dominik Szulc (ur. 10 czerwca 1797 w powiecie mińskim, zm. 27 grudnia 1860 w Warszawie) – historyk, prekursor polskiego pozytywizmu.

W 1814 rozpoczął studia na uniwersytecie wileńskim. W 1818 został nauczycielem języka polskiego w gimnazjum wileńskim, a od 1823 nauczycielem krasomówstwa i logiki w gimnazjum białostockim. Od 1835 nauczał w gimnazjum lubelskim, od 1840 w szkołach warszawskich. W 1853 przeszedł na emeryturę. Członek korespondencyjny Towarzystwa Naukowego Krakowskiego i Towarzystwa Geograficznego Rosyjskiego.

W swoich pracach bronił tezy o polskości Kopernika. Uważał, że od odkrycia Kopernika rozpoczął się rozwój nowożytnej cywilizacji i nauki. Kopernik zburzywszy dotychczasowe pojęcie o człowieku i świecie, zwrócił uwagę ludzkości na prawa natury, od których zależy człowiek. Wysuwał twierdzenia o pierwotnej polskości Prus i Pomorza Zaodrzańskiego.

• O źródle wiedzy tegoczesnej, 1851;
• O Tarnowie Mazowieckim (Thorn) do Kopernika, 1843;
• O znaczeniu Prus dawnych, 1846;
• O Pomorzu Zaodrzańskim, 1850;
• Stanowisko historii polskiej, wyd. 1862.

• Anna Polakowska, Halina Gacowa, Szulc Dominik, w: Dawni pisarze polscy od początków piśmiennictwa do Młodej Polski. Przewodnik biograficzny i bibliograficzny, tom IV: S–T (koordynacja całości Roman Loth), Warszawa 2003, s. 200

• Publikacje Dominika Szulca w bibliotece Polona
• Tygodnik Ilustrowany 1861 nr 68 (12 stycznia 1861), s. 9-10, Dominik Szulc