Data i miejsce urodzenia | |||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Wzrost |
182 cm | ||||||||
Masa ciała |
98 kg | ||||||||
Rugby union | |||||||||
Pozycja | |||||||||
Kariera seniorska | |||||||||
| |||||||||
Reprezentacja narodowa | |||||||||
| |||||||||
Kariera trenerska | |||||||||
|
Diego Ormaechea (ur. 19 września 1959 w Montevideo) – urugwajski rugbysta podczas kariery grający na pozycji wiązacza młyna w zespole Carrasco Polo Club oraz w reprezentacji narodowej, następnie trener klubowy i reprezentacyjny. Uczestnik dwóch Pucharów Świata: w 1999 jako zawodnik oraz w 2003 jako trener, wielokrotny mistrz kraju.
Od 1978 roku był związany z Carrasco Polo Club jako zawodnik, a następnie trener[1], z której to posady zrezygnował z końcem 2008 roku[2][3]. W trakcie kariery w tym klubie zdobył dwadzieścia tytułów mistrza kraju, w tym siedemnaście z rzędu[4].
W kadrze narodowej zadebiutował w 1979 roku[5][6], a trzy lata później został wytypowany do południowoamerykańskiej drużyny Sudamérica XV udającej się na tournée do RPA[7].
Walnie przyczynił się do pierwszego w historii awansu Urugwajczyków na Puchar Świata w Rugby 1999 w eliminacjach zdobywając osiem przyłożeń[8][9]. Zdobył również pierwsze przyłożenie dla Los Teros w pierwszym, a zarazem jedynym wygranym spotkaniu w tym turnieju z Hiszpanią[10][11][12]. Zagrał we wszystkich trzech spotkaniach Pucharu Świata[7], a mecz z Springboks był jego ostatnim występem w drużynie narodowej[13][14]. Został jednocześnie najstarszym w historii zawodnikiem, który wziął udział w turnieju finałowym Pucharu Świata – miał wówczas 40 lat i 26 dni[15][16][17].
Łącznie dla Los Teros rozegrał 73 spotkania, w których zdobył 79 punktów[18].
W latach 2001–2003 pełnił funkcję selekcjonera seniorskiej reprezentacji Urugwaju[7]. W 2003 roku prowadzona przez niego drużyna wzięła udział w Pucharze Świata[19], gdzie zwycięsko zakończyła jeden z czterech meczów – z Gruzją[20]. W 2010 roku ponownie zaproponowano mu stanowisko w kadrze narodowej, którego jednak nie przyjął[21].
W 2007 roku został nominowany do IRB Hall of Fame[22][23].