Data i miejsce urodzenia |
8 grudnia 1983 | ||||||||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Data śmierci |
28 kwietnia 2021 | ||||||||||||||||||||
Wzrost |
190 cm | ||||||||||||||||||||
Pozycja | |||||||||||||||||||||
Kariera juniorska | |||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||
Kariera seniorska[a] | |||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||
Kariera reprezentacyjna | |||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||
|
Clyde Leon (ur. 8 grudnia 1983 w Laventille, zm. 28 kwietnia 2021) – trynidadzko-tobagijski piłkarz występujący na pozycji defensywnego pomocnika, reprezentant kraju.
Przez większość kariery klubowej występował w klubie W Connection. Wywalczył z nim kilkanaście trofeów na Trynidadzie i Tobago, w tym dwa mistrzostwa kraju (2005, 2011/2012). Dwukrotnie zdobył z nim również klubowe mistrzostwo Karaibów – CFU Club Championship (2006, 2009) i dwa razy dotarł do finału tych rozgrywek (2003, 2012). Wziął udział w dwóch edycjach Ligi Mistrzów CONCACAF. Zanotował krótki epizod zagranicą w kolumbijskim Itagüí Ditaires.
W latach 2004–2012 rozegrał 48 meczów w barwach pierwszej reprezentacji Trynidadu i Tobago. Dwukrotnie był powołany na Puchar Karaibów (2008, 2010). Został następcą Dwighta Yorke'a w roli kapitana kadry narodowej.
Leon urodził się w Laventille na wyspie Trynidad[1]. Był najstarszym z trójki rodzeństwa[2]. Wychowywał się bez ojca, który wcześnie opuścił rodzinę[2]. Dorastał w Enterprise w gminie Chaguanas w ubogich warunkach materialnych[2][3]. Jego matka, Sherry-Ann Gill, w przeszłości była piłkarką[2]. Sport ten uprawiali również jego ciotka i kuzyni[2].
W 2000 Leon przebywał na testach w klubie Doc's Khelwaalas[4]. Uczęszczał do szkoły średniej Princess Town Senior Comprehensive, gdzie był czołowym zawodnikiem szkolnej drużyny piłkarskiej[5]. W 2001 jako kapitan szkolnego zespołu wygrał z nim ogólnokrajowe rozgrywki Intercol Schools’ Football[6]. Występował wówczas na pozycji prawego pomocnika, imponując dynamiką i dalekimi podaniami[4]. Trenerem mistrzowskiego zespołu był jego wuj, Eric Gill[4].
Leon rozpoczynał karierę w najwyższej lidze Trynidadu i Tobago w zespole Arima Fire[2].
W 2003 Leon został piłkarzem W Connection, czołowego klubu na Karaibach. Występował w jego barwach przez kolejne osiem lat z licznymi sukcesami. Na arenie krajowej zdobył mistrzostwo (2005) i cztery razy wicemistrzostwo Trynidadu i Tobago (2003, 2004, 2006, 2008)[3][7]. Pięć razy z rzędu wygrał turniej League Cup (2004, 2005, 2006, 2007, 2008), dwa razy Pro Bowl (2005, 2006) natomiast raz Goal Shield (2009)[8]. Trzykrotnie dotarł do finału FA Trophy (2003, 2008, 2009)[8].
Na arenie międzynarodowej Leon dwa razy wygrał z W Connection klubowe mistrzostwa Karaibów – CFU Club Championship (2006, 2009), a raz doszedł w tych rozgrywkach do finału (2003)[9]. Wziął również udział w rozgrywkach Ligi Mistrzów CONCACAF, gdzie w edycji 2009/2010 wraz z W Connection zanotował bardzo udany występ[10]. W rundzie wstępnej sensacyjnie wyeliminowali amerykański New York Red Bulls (2:2, 2:1) i awansowali do fazy grupowej[11]. Tam trynidadzka ekipa zajęła trzecie, przedostatnie miejsce i odpadła z Ligi Mistrzów, lecz udało jej się niespodziewanie zremisować z meksykańskim Pumas UNAM (2:2)[12] i wygrać z gwatemalskim Comunicaciones (3:0)[13] oraz honduraskim Realem España (3:2)[14]. Podczas tamtej edycji Leon rozegrał wszystkie osiem meczów w wyjściowym składzie i strzelił gola w fazie grupowej w pierwszym meczu z Comunicaciones (1:2)[15].
W październiku 2006 Leon zerwał więzadła w kolanie, przez co musiał pauzować przez kilka miesięcy[16]. W październiku 2009 udał się na dwutygodniowe testy do angielskiego Birmingham City FC, prowadzonego przez Alexa McLeisha[17]. Zaprezentował się z dobrej strony, jednak klub wolał zakontraktować piłkarza mającego już doświadczenie na poziomie Premier League[18]. Bezpośrednio po tym był testowany w angielskim trzecioligowcu Oldham Athletic AFC, gdzie nie otrzymał zatrudnienia ze względu na brak pozwolenia na pracę na Wyspach Brytyjskich[18].
W czerwcu 2011 Leon nie przedłużył kontraktu z W Connection i podpisał roczną umowę z innym klubem z Trynidadu i Tobago, T&TEC SC[19]. Jeszcze przed rozpoczęciem nowego sezonu skorzystał jednak z zapisanej w kontrakcie klauzuli odejścia i został zawodnikiem absolutnego beniaminka ligi kolumbijskiej – Itagüí Ditaires[20][21]. Do tego klubu polecił go pochodzący z tego kraju Francisco Maturana, były selekcjoner reprezentacji Trynidadu i Tobago[21]. W transferze pośredniczyła agencja menadżerska Mercuri Caribbean Ltd dzięki swoim kontaktom w Brazylii[20]. Leon podpisał z Itagüí Ditaires dwuletnią umowę z miesięczną pensją w wysokości 3 tysięcy dolarów[22]. Niedługo potem odszedł z zespołu, nie rozgrywając żadnego meczu. Jak donosiły media, podsunięto mu do podpisania dokument w języku hiszpańskim (którego Leon nie znał), stanowiący o anulowaniu kontraktu[22]. W październiku 2011, razem ze swoimi rodakami Cornellem Glenem i Devornem Jorslingiem, przebywał na testach w wietnamskim Song Lam Nghe An FC[23].
Ostatecznie w 2012 Leon powrócił do W Connection. Zdobył z nim kolejne mistrzostwo Trynidadu i Tobago (2011/2012)[24], a także wygrał Pro Bowl (2012), Goal Shield (2012) i Charity Shield (2012)[8]. Po raz kolejny dotarł do finału CFU Club Championship (2012), w którym strzelił gola z rzutu karnego w meczu z trynidadzko-tobagijską Caledonią AIA (1:1, 3:4 k.)[25]. Po raz trzeci wystąpił również w rozgrywkach Ligi Mistrzów CONCACAF (W Connection odpadł w fazie grupowej). Rozegrał wówczas wszystkie cztery mecze w pierwszym składzie i strzelił gola z rzutu wolnego na wagę remisu z meksykańską Guadalajarą (1:1)[26]. Pełnił rolę kapitana drużyny[3].
Łącznie Leon spędził w barwach W Connection dziesięć lat. W różnych sezonach współtworzył linię pomocy z piłkarzami takimi jak Reynold Carrington, Elijah Joseph, Titus Elva, Gefferson Goulart, Silvio Spann, Travais Mulrain czy Andre Toussaint[3]. Rozegrał dla klubu ok. 230 meczów[3]. W wieku 29 lat został zmuszony do przerwania kariery ze względu na kłopoty zdrowotne związane z sercem[1]. Przeszedł operację laparoskopową, lecz nie wrócił już do gry i musiał przedwcześnie zakończyć karierę piłkarską[27].
Leon występował w młodzieżowych reprezentacjach kraju. Był powoływany do reprezentacji Trynidadu i Tobago U-15[6], reprezentacji Trynidadu i Tobago U-17[2] oraz reprezentacji Trynidadu i Tobago U-20, w której grał na pozycji skrzydłowego u boku m.in. Kenwyne'a Jonesa[4]. W lutym 2004 w barwach reprezentacji Trynidadu i Tobago U-23 wystąpił w kontynentalnym turnieju kwalifikacyjnym do igrzysk olimpijskich w Atenach. Zagrał wówczas w meczach z Meksykiem (1:3) i Kostaryką (0:4), a podopieczni Stuarta Charles-Fevriera odpadli w fazie grupowej[28].
W seniorskiej reprezentacji Trynidadu i Tobago Leon zadebiutował 2 marca 2004 w wygranym 1:0 meczu towarzyskim z Gujaną[29]. Mecz ten często nie jest jednak uznawany za oficjalny[30]. Część źródeł za debiut Leona uznaje więc występ w rozegranym 9 sierpnia 2006 na Stadionie Olimpijskim w Tokio meczu towarzyskim z Japonią (0:2)[16]. Wystąpił wówczas w pełnym wymiarze czasowym[31]. Premierowego i zarazem jedynego gola w pierwszej reprezentacji strzelił 8 lipca 2008 na Marvin Lee Stadium w wygranym 2:0 meczu towarzyskim z Gujaną[27].
W listopadzie 2008 Leon rozegrał spotkania z Antiguą i Barbudą (3:2) oraz Gujaną (1:1) w udanych eliminacjach do Pucharu Karaibów[32]. Miesiąc później został powołany przez Francisco Maturanę na turniej finałowy[33]. Wystąpił wówczas we wszystkich trzech meczach – w wyjściowym składzie z Grenadą (1:2), z ławki z Barbadosem (2:1) i w wyjściowym składzie z Jamajką (1:1)[32]. Trynidadczycy odpadli z Pucharu Karaibów już w fazie grupowej i nie zakwalifikowali się na Złoty Puchar CONCACAF[34].
Leon był podstawowym piłkarzem reprezentacji podczas eliminacji do mistrzostw świata w RPA[35]. Wystąpił podczas nich w jedenastu spotkaniach (na osiemnaście rozegranych)[32]. Opuścił ostatnie mecze z powodu operacji przepukliny[36]. Jego reprezentacja zajęła ostatnie, szóste miejsce w rundzie finałowej i nie awansowała na mundial[37].
Po odejściu z reprezentacji Dwighta Yorke'a Leon otrzymał od selekcjonera Russela Latapy'ego opaskę kapitana kadry[27][38]. W listopadzie 2010 zagrał w spotkaniach z Saint Vincent i Grenadynami (6:2) oraz Gujaną (2:1) w kwalifikacjach do Pucharu Karaibów[32]. Następnie został powołany przez Latapy'ego na turniej finałowy[39], podczas którego jako kapitan zagrał w pełnym wymiarze czasowym z Kubą (0:2), Grenadą (0:1) i Martyniką (1:0)[32]. Trynidad i Tobago znów zakończył swój występ w Pucharze Karaibów już w fazie grupowej, nie awansując do rozgrywek Złotego Pucharu CONCACAF[40].
Leon występował również w eliminacjach do mistrzostw świata w Brazylii, lecz zanotował w nich tylko dwa występy[32]. Trynidadczycy odpadli z kwalifikacji do mundialu już w drugiej rundzie[41].
W listopadzie 2012 Leon zagrał w meczach z Gujaną Francuską (4:1), Anguillą (10:0), Saint Kitts i Nevis (1:0), Saint Vincent i Grenadynami (1:1) oraz Surinamem (3:0) w ramach zakończonych powodzeniem kwalifikacji do Pucharu Karaibów[32]. Niespodziewanie nie został powołany przez Hutsona Charlesa na finałowy turniej[42]. Jego absencję tłumaczono gorszą formą fizyczną[42]. Po fazie grupowej Pucharu Karaibów awaryjnie dołączył jednak do drużyny, zastępując kontuzjowanego Lestera Peltiera[43]. Nie wystąpił w żadnym meczu, a drużyna Trynidadu i Tobago wygrała turniej[44].
W czerwcu 2013 Leon został jeszcze powołany do szerokiej kadry na Złoty Puchar CONCACAF, jednak nie znalazł się w ostatecznym składzie[45]. Ogółem w reprezentacji Trynidadu i Tobago rozegrał 48 spotkań[32].
Leon przejawiał chęć zostania trenerem już w początkowym okresie swojej kariery piłkarskiej[16]. Bezpośrednio po jej zakończeniu podjął pracę jako asystent José Luiza Seabry w rezerwach W Connection[1]. Następnie pracował w roli asystenta trenerów Stuarta Charles-Fevriera i Earla Jeana w pierwszej drużynie W Connection[10][46]. Był trenerem w ramach projektu TTFA Grassroots Program skoncentrowanym na pracy z młodzieżą[47]. Następnie pracował jako asystent w reprezentacji Trynidadu i Tobago U-15[24]. W styczniu 2020 został asystentem Angusa Eve'a w reprezentacji Trynidadu i Tobago U-17[48]. Odszedł z tego stanowiska już trzy miesiące później w wyniku wybuchu pandemii COVID-19 oraz ustanowienia komitetu normalizacyjnego w Trinidad and Tobago Football Association[27].
Klub | Sezon | Kraj | Rozgrywki | Liga | Puchar kraju | Międzynarodowe | Ogółem | |||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Mecze | Gole | Mecze | Gole | Rozgrywki | Mecze | Gole | Mecze | Gole | ||||||||
Arima Fire | 2001 | TT Pro League | ? | ? | ? | ? | — | ? | ? | |||||||
2002 | ? | ? | ? | ? | — | ? | ? | |||||||||
W Connection | 2003 | ? | ? | ? | ? | CFU | ? | 0 | ? | ? | ||||||
2004 | ? | 1 | ? | ? | — | ? | ? | |||||||||
2005 | ? | 1 | ? | ? | — | ? | ? | |||||||||
2006 | ? | 1 | ? | ? | CFU | ? | 0 | ? | ? | |||||||
2007 | ? | 1 | ? | ? | — | ? | ? | |||||||||
2008 | ? | 5 | ? | 2 | — | ? | 7 | |||||||||
2009 | ? | 0 | ? | 3 | CFU + LMC | 9 | 1 | ? | 4 | |||||||
2010–2011 | ? | 1 | ? | ? | — | ? | ? | |||||||||
Itagüí Ditaires | 2011 | Categoría Primera A | 0 | 0 | — | — | 0 | 0 | ||||||||
W Connection | 2011–2012 | TT Pro League | ? | 1 | ? | ? | CFU | 4 | 1 | ? | ? | |||||
2012–2013 | ? | 1 | ? | 0 | LMC + CFU | 6 | 1 | ? | 2 | |||||||
Ogółem | ||||||||||||||||
Trynidad i Tobago | ? | ? | ? | ? | CFU + LMC | ? | 3 | ? | ? | |||||||
Kolumbia | 0 | 0 | — | — | 0 | 0 | ||||||||||
Ogółem | ? | ? | ? | ? | CFU + LMC | ? | 3 | ? | ? |
Reprezentacja | Kraj | Rok | Towarzysko | Eliminacje | Turnieje | Ogółem | |||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Mecze | Gole | Mecze | Gole | Rozgrywki | Mecze | Gole | Mecze | Gole | |||||||
Trynidad i Tobago | 2004 | 1 | 0 | — | — | 1 | 0 | ||||||||
2005 | — | — | — | 0 | 0 | ||||||||||
2006 | 1 | 0 | — | — | 1 | 0 | |||||||||
2007 | 1 | 0 | — | — | 1 | 0 | |||||||||
2008 | 7 | 1 | 6 | 0 | PK | 3 | 0 | 16 | 1 | ||||||
2009 | 2 | 0 | 7 | 0 | — | 9 | 0 | ||||||||
2010 | 5 | 0 | 2 | 0 | PK | 3 | 0 | 10 | 0 | ||||||
2011 | — | 2 | 0 | — | 2 | 0 | |||||||||
2012 | 3 | 0 | 5 | 0 | — | 8 | 0 | ||||||||
Ogółem | 20 | 1 | 22 | 0 | PK | 6 | 0 | 48 | 1 |
# | Data | Miejsce | Przeciwnik | Gol | Wynik | Rozgrywki |
---|---|---|---|---|---|---|
1. | 8 lipca 2008 | Marvin Lee Stadium, Macoya, Trynidad i Tobago | Gujana | 1–0 | 2–0 | Mecz towarzyski |
„Jako trener chciałeś mieć takiego zawodnika w zespole. Miał spokojną postawę, nic nie wytrącało go z równowagi. Postępował zgodnie z instrukcjami, miał dobry wpływ na młodych piłkarzy.” — Hutson Charles, były selekcjoner Trynidadu i Tobago[4]
|
Leon występował na pozycji defensywnego pomocnika[16]. Podczas meczów operował z głębi pola, a oprócz pracy w destrukcji był aktywnie zaangażowany w budowanie akcji ofensywnych, rozprowadzając piłkę do przodu po jej odbiorze[3][4][23]. Był zawodnikiem silnym i ciężko pracującym na boisku, ale przy tym grającym inteligentnie i płynnie oraz niezłym technicznie[3][4]. Dysponował dobrym strzałem z dystansu. Media z Trynidadu i Tobago porównały jego styl gry do Javiera Mascherano[54]. Jego mankamentem były problemy ze zmianą tempa gry oraz niekiedy zbyt częste popełnianie fauli[54][55]. W razie potrzeby mógł występować na pozycji środkowego obrońcy, a karierę rozpoczynał jako boczny pomocnik[4].
Opisywano go jako urodzonego lidera – pełnił rolę kapitana zarówno w klubie, jak i reprezentacji[6]. Był charakteryzowany jako skromny, zdyscyplinowany i konsekwentny[5].
Jego partnerką była Olivia[3], miał syna Khaleema (ur. 2008)[2]. Nosił przydomek „Frank”[5]. Razem z trynidadzkim didżejem Ding Dongiem założył markę „The Truth”[3].
Zmarł w wieku 37 lat na zawał serca[24]. Uroczystości pogrzebowe odbyły się w Heaven Pathway Funeral Home w San Fernando[3]. Kondolencje po jego śmierci złożyła Shamfa Cudjoe, minister sportu Trynidadu i Tobago[56].