![]() Clementine Churchill (1915) | |
Pełne imię i nazwisko |
Clementine Ogilvy Spencer-Churchill |
---|---|
Data i miejsce urodzenia | |
Data i miejsce śmierci | |
Narodowość | |
Alma Mater |
Berkhamsted School for Girls |
Rodzice |
Lady Blanche Hozier |
Małżeństwo |
Winston Churchill (1908-1965) |
Odznaczenia | |
![]() ![]() |
Clementine Ogilvy Spencer-Churchill, baronessa Spencer Churchill z domu Hozier (ur. 1 kwietnia 1885 w Londynie, zm. 12 grudnia 1977 tamże[1][2]) – żona premiera Wielkiej Brytanii Winstona Churchilla od 1908 do jego śmierci w 1965[3].
Oficjalnie jest córką Lady Blanche Hozier i sir Henry'ego Hoziera[4], jednak kwestia jego faktycznego ojcostwa jest przedmiotem wielu dyskusji i sporów, ponieważ Lady Blanche była znana ze skłonności do niewierności[5][6]. Ona sama utrzymywała, że biologicznym ojcem Clementine był kapitan William George „Bay” Middleton, znany jeździec konny[5]. Autorka biografii Clementine, Joan Hardwick, przypuszcza jednak (częściowo ze względu na rzekomą bezpłodność Sir Henry'ego Hoziera), że ojcem dzieci Lady Blanche „Hozier” był w rzeczywistości mąż jej siostry, Algernon Bertram Freeman-Mitford, 1. baron Redesdale (1837–1916)[5][7], dziadek słynnych sióstr Mitford[8][9][10]. Niezależnie od słów matki, Clementine widnieje w rejestrach urzędowych jako córka sir Henry'ego.
Latem 1899 roku, w wieku 14 lat, Clementine i cała jej rodzina przeprowadzili się do Dieppe, nadmorskiej miejscowości na północy Francji[11]. Spotkali tam wpływowych ludzi z tego okresu, takich jak Walter Sickert, brytyjski malarz i przyszły przyjaciel rodziny[12]. Szczęśliwe życie Hozierów we Francji zakończyło się, gdy jedna z sióstr, Kitty, zachorowała na dur brzuszny[11]. Lady Blanche wysłała więc Clementine i kolejną z jej sióstr, Nellie do Szkocji, aby mogła całkowicie poświęcić swój czas Kitty, która zmarła 5 marca 1900 roku, w wieku 16 lat[13].
Clementine kształciła się najpierw w domu, potem krótko w szkole w Edynburgu prowadzonej przez Karla Fröbla, siostrzeńca niemieckiego pedagoga Friedricha Fröbla i jego żony Johanny, a później w szkole dla dziewcząt w Berkhamsted (obecnie Berkhamsted School) oraz na Sorbonie w Paryżu[14]. Była dwukrotnie potajemnie zaręczona z Sir Sidneyem Peelem, który zakochał się w niej, gdy miała 18 lat[5].
Clementine po raz pierwszy spotkała Winstona w 1904 roku na balu w posiadłości hrabiego i hrabiny Crewe[15]. W marcu 1908 roku spotkali się ponownie, na przyjęciu zorganizowanym przez Lady St Helier, daleką krewną Clementine[9]. Podczas ich pierwszego spotkania, Winstona oczarowało piękno i dystyngowanie Clementine; za drugim razem, po wieczorze spędzonym w jej towarzystwie, zdał sobie sprawę z tego, że była to dziewczyna o ponadprzeciętnej inteligencji i wspaniałym charakterze. Po pięciu miesiącach spotkań na imprezach towarzyskich, a także częstej korespondencji, Winston oświadczył się Clementine podczas przyjęcia w Blenheim Palace 11 sierpnia 1908 roku[16]. Rezydencja ta znana jest jako „Świątynia Diany”[5][16].
12 września 1908 wzięli ślub w kościele św. Małgorzaty w Londynie (opactwo westminsterskie)[16][17], następnie spędzili miesiąc miodowy w Baveno[18], Wenecji i na Morawach[17]. W późniejszym czasie zamieszkali w Londynie, przy 12 Bolton Street, a następnie 33 Eccleston Square[19]. Mieli pięcioro dzieci: Dianę (1909–1963), Randolpha (1911–1968), Sarę (1914–1982), Marigoldę (1918–1921), i Mary (1922–2014)[20]. Małżeństwo Churchillów było bliskie, serdeczne i pełne wsparcia pomimo trudów życia politycznego i publicznego.
W czasie I wojny światowej współpracowała między innymi z YMCA (Związek Chrześcijańskiej Młodzieży Męskiej), tworząc kantyny dla żołnierzy i pracowników fabryk uzbrojenia[5]. Za tę działalność została później odznaczona Orderem Imperium Brytyjskiego[5][14]. Podczas II wojny światowej była z kolei aktywną działaczką i przewodniczącą YWCA (Chrześcijańskie Stowarzyszenie Młodych Kobiet)[5][14], stworzyła również Fundusz na Rzecz Odbudowy Rosji Radzieckiej w ramach Sowieckiego Czerwonego Krzyża[3].
Krótko po wojnie została odznaczona Orderem Czerwonego Sztandaru Pracy, a po powrocie do Londynu Krzyżem Wielkim Orderu Imperium Brytyjskiego[5]. Po śmierci męża w 1965 roku została dożywotnim parem (baronessą Spencer-Churchill)[5]. Pod koniec życia popadła w kłopoty finansowe[5].
Zmarła na atak serca 12 grudnia 1977, pochowano ją przy kościele św. Marcina w Bladon w hrabstwie Oxfordshire[5].