Bazyli – imię męskie pochodzenia późnogreckiego. Pochodzi ono od przymiotnika „królewski, cesarski” (basíleios[1], od II wieku wymawiane basílios), od rzeczownika basileus – „król, wódz, cesarz”[2]. Jego formą oboczną jest Bazyliusz, a żeńskim odpowiednikiem – Bazyla[3].
W średniowieczu na terenach polskich imię to pojawiało się zarówno w przejętej przez łacinę (jako Basilius, Basileus) formie Bazyli (po raz pierwszy odnotowane w 1216 roku[4]), jak i – przeważnie na obszarze wschodniosłowiańskim językowym[5] – Wasyl i Wasyli(j) (pierwsze wystąpienie z 1228 roku[6]), w starocerkiewnosłowiańskim przyjęło zaś formę Vasilii, Vasil[7]. Odnotowane średniowieczne (wsł.) zdrobnienia to: Wasylczę, Wasylec, Wasylek, Wasylęta, Wasylko, Wasylo, Wasiec // Waszec, Was(i)ota, Was(i)uta, Waś // Wasz, Waśko // Waszko, Wac, Wacek, Wack, Wacko, Wacuta, Wacyk, Wach, Wachno, Achniej[5].
Istniało kilkudziesięciu świętych o tym imieniu[2].