Historia

Pierwsze wzmianki o małej wsi Babicze (Бабичи, tak wcześniej nazywał się Barbarów) w Wielkim Księstwie Litewskim pojawiły się w 1432 roku. Na początku XVI wieku król Zygmunt Stary przekazał te włości jednemu ze swoich dworzan. Później Barbarów przypadł rodowi Oskierków. Za udział Rafała Oskierki w insurekcji kościuszkowskiej władze carskie skonfiskowały ten majątek i przekazały Jakobowi Sieversowi. W 1795 roku Barbarów miał prawa miasteczka. W 1808 roku wszedł on w posiadanie rodu von Holstów, od których po niedługim czasie nabył go Ignacy Horwatt, sędzia grodzki mozyrski. W 1821 roku otwarto tu szkołę dla dzieci chłopskich. Rodzina Horwattów władała majątkiem do I wojny światowej^[3]. Od 1924 roku jest siedzibą sielsowietu.

M.in. majątek w Barbarowie opisywał w 1928 roku prof. Antoni Urbański w pracy Podzwonne na zgliszczach Litwy i Rusi.

W 2004 roku w Barbarowie mieszkało 261 osób w 102 gospodarstwach.

Dawne zabytki

W Barbarowie istniał wielki zamek obronny, z wieżami, podziemnymi lochami, otoczony wałem i fosami, połączony ze stałym lądem mostem zwodzonym. Twórcą zamku był ponoć ks. Jeremi Wiśniowiecki. Zamek istniał do pierwszej połowy XIX wieku^[3].
Między 1820 a 1850 rokiem Horwattowie na miejscu zamku wybudowali na wysokim prawym brzegu Prypeci dwukondygnacyjny pałac klasycystyczny o dziewięcioosiowej elewacji z portykiem w wielkim porządku i czterema masywnymi kolumnami toskańskimi podtrzymującymi tympanon. Pałac kryty dachem czterospadowym^[4]. Z lewej strony do pałacu przylegał przeszklony ogród zimowy. Wnętrze pałacu charakteryzowało się stylem wczesnoklasycystycznym. W pałacu znajdowała się bogata galeria wartościowych obrazów, w tym np. Popiersie Heleny Fourment Rubensa, Portret młodzieńca Rembrandta i wielu innych. Park miał powierzchnię około 5 hektarów^[3]. W 1875 roku pałac i park były już własnością rosyjskiego kupca Bakunienki. Pałac, altanki ani kaplica (z 1833 roku) nie zachowały się do dzisiejszych czasów, zostały rozgrabione w latach 1918–1920. W dawnej oranżerii urządzono stajnie, a później szkołę, która dziś zajmuje teren majątku.
Z zespołu rezydencji Horwattów ocalała jedynie stojąca przy szosie, już poza ogrodzeniem, klasycystyczna oficyna (zwana domem ekonoma) z kolumnowym portykiem, obecnie opuszczona i zdewastowana, z zawalonym dachem^[5].

Pozostałości po parku i oficyna stanowią zabytek historyczno-kulturalny Białorusi (313Г000518).

Zobacz też

Przypisy

Kategorie