Artyleria piesza – dawniej artyleria nieposiadająca zaprzęgów, względnie traktorów i pozbawiona skutkiem tego ruchliwości[1].
Uzbrojenie artylerii pieszej stanowiły działa polowe, lekkie i ciężkie. Artyleria piesza była używana do obrony obszarów warownych, rzadziej, jako wzmocnienie artylerii wielkich jednostek w okresie stałej lub chwilowej stabilizacji frontu. W tym wypadku artyleria piesza w celu zajęcia stanowisk ogniowych, korzystała z zaprzęgów artylerii organicznej lub artylerii przydzielonej wielkim jednostkom. Na dalsze odległości artyleria piesza przewożona była samochodami ciężarowymi lub koleją[2].
W latach 1924-1925 w organizacji pokojowej Wojska Polskiego funkcjonowały cztery jednostki artylerii pieszej, a mianowicie:
W 1925 zlikwidowano 1, 5 i 9 kompanie artylerii pieszej. W organizacji pokojowej pozostawiono jedynie 3 kompanię artylerii pieszej[4]. Z dniem 1 kwietnia 1931 kompania została w przeformowana w 3 dywizjon artylerii pieszej, który 1 kwietnia 1933 został przemianowany na 33 dywizjon artylerii lekkiej[5].