Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data śmierci | |
doktor habilitowany nauk humanistycznych | |
Specjalność: dydaktyka historii | |
Alma Mater | |
Doktorat | |
Habilitacja | |
Uczelnia |
Wyższa Szkoła Pedagogiczna w Rzeszowie |
Odznaczenia | |
![]() ![]() ![]() |
Alojzy Zielecki (ur. 22 marca 1933 w Uluczu, zm. 20 października 2019) – polski historyk.
Urodził się 22 marca 1933[1]. Był synem Józefa i Pelarii z domu Gularczyk[1]. Był prawnukiem żołnierza w armii Księstwa Warszawskiego, następnie pracującego w dobrach Krasickich. Miał brata Władysława (1919-2005, podczas II wojny światowej żołnierz Armii Czerwonej i Ludowego Wojska Polskiego, w PRL działacz PZPR)[2][3].
Jako uczeń Liceum Pedagogicznego w Sanoku 9 czerwca 1952 został wybrany na Zlot Młodych Przodowników – Budowniczych Polski Ludowej w Warszawie[4]. Ukończył tę szkołę w 1953, a następnie rozpoczął studia historyczne w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Krakowie. Od 1957 pracował w Liceum Ogólnokształcącym do 1974, a później Technikum Ekonomicznym w Twardogórze. W 1973 obronił rozprawę doktorską pt. Efektywność pracy domowej w nauczaniu historii, napisaną pod kierunkiem prof. dra hab. Tadeusza Słowikowskiego. Uzyskał tytuł naukowy doktora habilitowanego zakresie historii. Od 1974 pracował w Rzeszowie, na stanowisku adiunkta w Wyższej Szkole Pedagogicznej. Od 1983 doktor habilitowany (rozprawa pt. Struktura treści a myślenie historyczne).
Dwukrotnie pełnił funkcję prodziekana i czterokrotnie dziekana na Wydziale Socjologiczno-Historycznym Uniwersytetu Rzeszowskiego, kierownik Zakładu Dydaktyki Historii UR (1983-2004[5]). Od 1989 w pięciu kadencjach przewodniczący Komisji Dydaktycznej Zarządu Głównego PTH[6]. Rzeczoznawca Ministerstwa Edukacji Narodowej i Sportu w zakresie szkolnych podręczników historii. Redaktor prac zbiorowych Metodologiczne i dydaktyczne problemy historii regionalnej.
Specjalizował się w badaniach źródłowych, dziejach miast galicyjskich oraz studiami dotyczącymi ruchu niepodległościowego w tym organizacjami paramilitarnymi na ziemiach polskich przed I wojną światową.
Wypromował ponad trzystu magistrów oraz czterech doktorów. Uhonorowany nagrodami i odznaczeniami m.in. odznaką „Zasłużonego dla Województwa Rzeszowskiego”, Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (2000)[7], Medalem Komisji Edukacji Narodowej.
Był żonaty z Marią[8]. Miał dwóch synów: Władysława (profesora nadzwyczajnego w Katedrze Technologii Maszyn i Organizacji Produkcji Politechniki Rzeszowskiej[9]) oraz Aleksego (inżynier budownictwa). Zmarł 20 października 2019[10]. Został pochowany na cmentarzu Wilkowyja w Rzeszowie[11].