Aeromarine 39 z hakiem Pratta (widoczny pod podwoziem) | |
Dane podstawowe | |
Państwo | |
---|---|
Producent |
Aeromarine |
Typ | |
Konstrukcja |
drewniana, kryta płótnem |
Załoga |
2 |
Historia | |
Data oblotu |
1917 |
Lata produkcji |
1926 |
Liczba egz. |
50 (150) |
Dane techniczne | |
Napęd |
Hall-Scott A-7A (Curtiss OXX-6)[a] |
Moc |
100 KM |
Wymiary | |
Rozpiętość |
14,32 m (górne) |
Długość |
8,00 m |
Długość kadłuba |
5,87 m |
Szerokość kadłuba |
0,86 m |
Wysokość |
3,66 m |
Powierzchnia nośna |
45,89 m² |
Masa | |
Własna |
748 (879) kg |
Startowa |
1007 (1136) kg |
Osiągi | |
Prędkość maks. |
117 km/h |
Pułap |
2286 m |
Długotrwałość lotu |
4,5 h |
Dane operacyjne | |
Rzuty | |
Aeromarine 39 – amerykański wodnosamolot zaprojektowany i zbudowany w Aeromarine Plane and Motor Company na zamówienie United States Navy, używany jako samolot szkolny w latach 1917-26. Aeromarine 39-B był pierwszym amerykańskim samolotem, który wylądował na pokładzie lotniskowca.
W 1917 United States Navy (USN) zamówiła w zakładach Aeromarine Plane and Motor Company samoloty szkolne typu Aeromarine 39[1]. Liczący 200 maszyn kontrakt był największym dotychczasowym zamówieniem USN na samoloty[1]. Maszyny miał być dostarczone w dwóch wersjach - A i B[1]. Wersja A była napędzana 100-konnym, 4-cylindrowym silnikiem Hall-Scott A-7A i miała klasyczne podwozie stałe z płozą ogonową, koła mogły być wymienione na pływaki, zmieniają maszynę na wodnosamolot[1]. Wersja była wyposażona w silnik Curtiss OXX-6 o mocy 100 KM i w wersji wodnosamolotu miała jeden, główny pływak pod kadłubem i dwa mniejsze pływaki pod skrzydłami (druga wersja, uważana za bardziej stabilną była preferowana przez USN i używana we wszystkich wodnosamolotach szkolnych i użytkowych jeszcze do lat 60. XX wieku)[1]. Pierwsza część kontraktu opiewała na 50 maszyn w wersji A[2]. Wczesne doświadczenia z tą wersją doprowadziły do niewielkiego zwiększenia rozpiętości górnego skrzydła w celu zmniejszenia obciążenia skrzydła przy starcie[3]. Następne 100 maszyn, już w wersji B, miały już od początku powiększone górne skrzydło i nieco zwiększoną powierzchnię statecznika pionowego[4]. Samoloty były używane do szkolenia podstawowego do 1926[4].
Samoloty Aeromarine 39 były całkowicie konwencjonalnymi na ówczesny czas dwupłatami o konstrukcji drewnianej krytej płótnem[1][2].
Kilka samolotów w wersji 39-A używane jeszcze były po I wojnie światowej[1]. W 1921, dwa z nich, z racji ich znakomitych właściwości pilotażowych przy małych prędkościach[4], używane były w do symulowanych lądowań na pokładzie lotniskowca[1]. Na lotnisku Langley Field na jednym z pasów startowych rozciągnięto czasowo eksperymentalne liny hamujące zarówno poprzeczne jak i podłużne[1]. Samolot został wyposażony w hak hamujący na ogonie, oraz przymocowane do elementów podwozia mniejsze haki (alignment hooks), mające utrzymać samolot w linii prostej po lądowaniu wykorzystując do tego liny podłużne[1][4]. Samolot został wyposażony dodatkowo w wystające przed przednie podwozie urządzenia zabezpieczające przed kapotażem lub stanięciem na śmigle[1].
Pierwsze lądowanie samolotu na amerykańskim lotniskowcu odbyło się 26 października 1922[1]. Aeromarine 39-B pilotowany przez komandora podporucznika (lieutenant commander) Geoffreya DeChevaliera wylądował na pokładzie pierwszego lotniskowca USN - USS „Langley”, z którego dziewięć dni wcześniej wystartował po raz pierwszy samolot Vought VE-7[1].
Po pierwszych testach na pokładzie lotniskowca zaokrętowano jednostkę Aeromarine 39-B w celu opracowania procedur obsługi dużej ilości samolotów[4].