Bitwa pod Marasz: Emir Saif al-Dawla wyruszył na północ do Bizancjum i zniszczył wieś Malatya (współczesna Turcja). W drodze powrotnej przeprawił się przez Eufrat i przechwycił bizantyjską armię pod dowództwem Bardasa Fokasa Starszego, niedaleko Marasz. Bizantyjczycy zostali pokonani, a Bardas z trudem uciekł dzięki interwencji swoich podwładnych. Jego syn Konstantyn Fokas, gubernator Seleucji, został schwytany i osadzony w więzieniu w Aleppo, gdzie zmarł z powodu choroby[1].
Afryka
19 marca - kalif Al-Mansur Billah zmarł po ciężkiej chorobie. Jego następcą został jego 21-letni syn Al-Mu'izz li-Din Allah jako władca kalifatu Fatymidów. Autorytet Al-Mu’izz'a został uznany w rejonach, należących współcześnie do Algierii, Maroka i Tunezji.
Europa
Zanotowano pierwszą wzmiankę o Getyndze, w której znajdował się wówczas pałac cesarski Grona — odbywały się tam posiedzenia parlamentu oraz spotkania cesarza i królów.
Lato - Ludolf, książę Szwabii i jego szwagier Konrad I Rudy zbuntowali się przeciwko królowi Ottonowi I. Król Otton wraz ze swą armią podjął nieudaną próbę zdobycia Moguncji i Augsburga. Zaocznie skazał Ludolfa i Konrada na banicję. Jego brat Bruno I, arcybiskup Kolonii, przywrócił władzę królewską w Lotaryngii, ale niektórzy zbuntowani książęta otrzymali wsparcie od Węgrów. Wykorzystali tą szansę do ataku na Bawarię.
↑Vasiliev, A.A. (1968). Byzance et les Arabes, Tome II, 1ére partie: Les relations politiques de Byzance et des Arabes à L'époque de la dynastie macédonienne (867–959). Brussels: Éditions de l'Institut de Philologie et d'Histoire Orientales.