Wiosna – Longobardowie, dowodzeni przez króla Alboina, przekraczają Alpy Julijskie. Ich inwazja na północne Włochy nie napotyka praktycznie żadnego oporu; osłabione wojska Bizancjum, które pozostają w Nizinie Padańskiej i stacjonują w Rawennie, nie są w stanie sprostać przeważającemu najazdowi Longobardów. Mieszkańcy włoskiej wsi uciekają przed nadchodzącą armią. Niektórzy wycofują się na wyspy barierowe wzdłuż północnego brzegu Morza Adriatyckiego, gdzie zakładają stałe osady, m.in. w powstającej Wenecji.[1]
Mummolus, galijsko-rzymski prefekt, pokonuje Longobardów pod Embrun i wypędza ich z Prowansji (Południowa Galia).
Kaganat Awarski próbuje wypędzić Kutigurów, którzy uciekli przed Turkutami, nakazując im udanie się na południe od Sawy; ci, którzy odeszli, w większości podlegali potem panowaniu Turków.
↑Tradycyjna data podana przez Williama J. Langer'a, ed. An Encyclopedia of World History
↑John of Biclaro, Chronicle 10. tłumaczenie: Kenneth Baxter Wolf, Conquerors and Chroniclers of Early Medieval Spain, wydanie drugie (Liverpool: University Press, 1990), s. 60