Historia | |
Państwo | |
---|---|
Sformowanie | |
Dowódcy | |
Pierwszy |
Franciszek Rottenburg |
Organizacja | |
Rodzaj wojsk |
2 Batalion Lekkiej Piechoty – oddział piechoty armii koronnej wojska I Rzeczypospolitej.
Reformy Sejmu Wielkiego zwiększyły stany polskiej piechoty. Wiosną 1792 roku rozpoczęto organizację kilku batalionów lekkiej piechoty. Każdy z nich miał liczyć cztery kompanie. Kadra oficerską stanowili w dużej części oficerowie niemieccy[1]. Po kilku miesiącach bataliony zostały rozwiązane przez konfederację targowicką, a szeregowych żołnierzy wcielono do jej formacji[2]. Oficerów dymisjonowano w styczniu 1793 roku. Wielu z nich zasiliło później 17 regiment pieszy koronny w powstaniu kościuszkowskim[1].
Pierwszy i drugi batalion liczyły razem 1 288 żołnierzy[1].
W batalionie służyło dziewiętnastu oficerów: jeden podpułkownik, trzech kapitanów, jeden kapitan sztabowy, jeden kapitan regimentskwatermistrz i audytor, jeden adiutant, czterech poruczników, czterech podporuczników, i czterech chorążych[3].
Pułkownik i komendant
Kapitanowie