Enric Pelisson que ho un felibre bearnés de Varetons (on e va neisher e mori's, 1846-1912) premiat dab un vira-solelh vermelh peus Jòcs Floraus de Tolosa en 1898 peu son poema Nòsta Dama de Sarrança.
Lo Felibre de Varetons ce l'aperavan.
Enric Pelisson que ho un felibre bearnés de Varetons (on e va neisher e mori's, 1846-1912) premiat dab un vira-solelh vermelh peus Jòcs Floraus de Tolosa en 1898 peu son poema Nòsta Dama de Sarrança.
Lo Felibre de Varetons ce l'aperavan.
Bèth pastor vedèva un taure,
Cada dia, en hant-se nuèit,
Estremà's, com si lo haure,
Dab son hèr, be i dava met...
_ "Que pòt donc aver la béstia" !
Se disè dehents son còr,
" de paishença n'a carestia ?
Saberéi jo drin acò".
E n'avó de languir guaire :
Jà percebè, tant per tant,
Cornihaut, e dab gran aire,
Passar lo gave e nadant[1],
E puish que s'apedanhava,
A plaser, ras d'un calhau,
Bèra pèira qui's banhava,
A miejas, hens lo cristau,
La bèstia semblava arranga,
Tan be caminava doç,
Tot d'un còp, era s'estanga
E se bota de genós...
Com se credeva eb bisacle,
Lo pastor lèu d'ajustà's,
Mei, en vedent un miracle,
Que's senhe e puish d'alujoà's:
Tota bèra e clarejanta,
La pèira de la hontan
Avè la tèsta airejanda ;
De la Vierja de l'autar ;
E marcaba ua estatua
De la senta mair de Diu,
Com se'n i tròba mantua,
Hens[2] país on fe viu.
.svg){kind=small}
