La corsa camarguenca es un espòrt tradicional occitan, localizat dins un airal que s'espandís dins una partida orientala de Lengadòc e de l'oèst de Provença (dempuèi Erau fins a Vauclusa), que los rasetaires devon agantar los atributs que son fixats a las banas del buòu.

Aquesta tradicion, a mai foguèsse pro diferenta a la debuta, sembla pro anciana que n'existís almens una atestacion en 1402 a Arle ^[1] que s'i celebrèt una corsa en onor del comte de Provença Loís II e s'i faguèt combatre un lion amb un buòu ^[2].

Aqueste jòc taurin se perpetuèt mas coneguèt de modificacions long del temps. Malgrat una enebicion en 1662 deguda a un nombre considerable de nafrats e de mòrts, los jòcs contunhèron d'amagat fins al sègle XIX.

Los atributs son d'elements claus dins la corsa liura. De segur sens aquestes, se podrián pas far de corsas. D'atributs n'i a tres, descriches enjós dins l'òrdre que los devon tirar los rasetaires^[3],[4],[5].

• La cocarda, que contràriament a çò que pòt far pensar lo nom, es un riban roge qu'a una dimension d'entre cinc e sèt centimètres de long e d'un centimètre de larg. La cocarda es estacada gràcias a una faisèla a la part nauta del front del buòu e al centre.
• L'agland qu'es en realitat un pompon de lana blanca. Ne meton dos que son ligats a la faissèla que penja a la basa de cada bana.
• La faissèla qu'es lo darrièr dels atributs que se deu levar. Envira la bana amb un nombre de torns variable qu'es determinat en foncion del classament del buòu.

• Sit de la Fédération Française de la Course Camarguaise