Dins lo domèni de la quimia o de la qualitat de l'aiga o de l'aire, lo tèrme clorur designa:

• l'ion clorur Cl^-: es un atòm de clòr encargat d'un electron suplementari; es un ion negatiu (anion), dich alogenur; un atòm de clòr avent ganhat un electron. Es tanben produch pendent la dissociacion del clorur d'idrogèn dins l'aiga. De clorurs pòdon èsser localament implicats dins las pluèjas acidas e fenomèns d'acidificacion d'aiga superficialas o sosterranhas;
• tota sal de l'acid cloridric (HCl); un clorur pòt donc èsser inorganic (mineral, metallic) o organic (exemple: clorometan CH₃Cl, tanben nomenat clorur de metil).

Se destria:

• lo clorur de sòdi, NaCl, qu'es lo compausant màger del sal marina ; l'aiga de mar conten unes 35 g de sals par litre amb 27 g de clorur de sòdi e 5 g d'autres clorurs (de magnèsi, de calci e de potassi).
  A causa de sa capacitat a abaissar lo punt de congelation d'una solucion (l'aiga de mar gèla a −2 °C), lo clorur de sòdi es la sal mai utilizada pel salatge de las carrièras, destinada a lutar contra lo verglaç. Es una font creissanta de pollution de las aiga. Es tanben un factor d'ipertension arteriala quand es consomat en quantitat excessiva;
• le chlorure de calci es tanben utilizat en alternativa del NaCl pel salatge rotièr, mas puslèu per de temperaturas inferioras a −10 °C (finsa a −20 °C). Es tanben un font creissenta de contaminacion de las aigas pels clorures;
• lo clorur de potassi KCl es lo compausant màgere del sal de regime utilizar coma substitut au sal de taula en cas d'ipertension arteriala;
• lo clorur de magnèsi, un dels compausats de la sal marina, necessari al foncionament de gaireben totes los organismes;
• lo clorur d'argent AgCl èra utilizat vèrs 1890 dins la fabricacion del papièr fotografic;
• lo clorur d'alumini (AlCl₃), utilizat dins de produchs destinats a reduire la transpiracion o son odor. Es un produch dangierós, susceptible de produire une explosion s'es plaçat pur en contacte amb una basa o d'aiga;
• lo clorur d'idrogèn (HCl), es la forma gasosa (o anidra) de l'acid cloridric (toxic e fòrça corrosiu) ;
• lo clorur d'amòni (NH₄Cl), nociu se ingerit, e irritant, mas pasmens utilizat coma additiu alimentari (numèro E510^[1]). Es a vegada utilizat en zona d'esports de nèus per alentir la fonda, que la fa durcir (quitament un pauc al dessús de 0 0 °C) ;
• lo clorur de fèrre(III);
• lo clorur de zinc;
• lo clorur d'estanh(IV) o « tetraclorur d'estanh » o « clorure stanic » (produch dangierós);
• lo clorur d'estanh(II) o « clorur estanhós » o « diclorur d'estanh », utilizat coma additiu alimentari de proprietats antioxidantas e fixator de color (n^o E512) ;
• lo clorur de vinil;
• lo policlorur de vinil (PVC).

Los tauses de clorur de las cellulas e dels fluids (sang, limfa) dels animals vertebrats son de contunh contrarotlats pel sistèma ormonal e los rens o via dels organs especializats (per unes peissons, ausèls de mar...). Los clorurs en mai son excretats per l'urina e un pauc per la transpiracion.

La directiva europèa 98/83 del 3 de novembre de 1998 fixa a 250 mg/l lo taus maxim en ions clorurs dins l'aiga potabla.

Lo metòde classic, dich de Charpentier-Volhard, repausa sul principi que los ions clorurs en solution reagisson amb lo nitrat d'argent produsent un precipitat blanc que ven negre a la lutz^[2].

Solubilitat de las sels anidras dins l'aiga a temperatura ambiante (20 a 25°C) en g/100g H₂O (sals preseas en compte: AlCl₃, SbCl₃, BaCl₂, BeCl₂, CdCl₂, CaCl₂, CsCl, CoCl₂, CuCl₂

, AuCl₃, InCl₃, FeCl₃, LaCl₃, PbCl₂, LiCl, MgCl₂, MnCl₂, HgCl₂, NdCl₃, NiCl₂, PtCl₄, KCl, PrCl₃, RaCl₂, RbCl, SmCl₃, AgCl, NaCl, SrCl₂, TlCl, YCl₃, ZnCl₂)^[3]

Densitat de las sals en g⋅cm^-3 (composés pris en compte : AcCl₃, AlCl₃, AmCl₃, SbCl₃, AsCl₃, BaCl₂, BeCl₂, BiCl₃, CdCl₂, CaCl₂

, CeCl₃, CsCl, CrCl₃, CoCl₂, CuCl₂, ErCl₃, EuCl₂, GdCl₃, GaCl₃, GeCl₄, AuCl₃, HoCl₃, InCl₃, ICl₃, IrCl₃, FeCl₂, LaCl₃, PbCl₂, LiCl, LuCl₃, MgCl₂, MnCl₂, HgCl₂, MoCl₂, NdCl₃, NiCl₂, NbCl₅, NCl₃, PdCl₂, PCl₃, PtCl₂, PuCl₃, KCl, PrCl₃, RaCl₂, ReCl₃, RhCl₃, RbCl, RuCl₃, SmCl₃, ScCl₃, SeCl₄, AgCl, NaCl, SrCl₂, SCl₂, TaCl₅, TeCl₂, TbCl₃, TlCl, ThCl₄, SnCl₂, TiCl₂, WCl₆, UCl₃, VCl₂, YbCl₂, YCl₃, ZnCl₂, ZrCl₂^[4])

1. ↑ (en) [www.fao.org/input/download/standards/13341/CXG_036f_2015.pdf Noms de catégorie et système international de numérotation des additifs alimentaires] - Codex Alimentarius
2. ↑ PDF TP de lycée : TP spé n°7 : Dosage des ions chlorures par la méthode de Charpentier-Volhard
3. ↑ (en) David R. Lide, CRC Handbook of Chemistry and Physics, Boca Raton, CRC Press, 18 juin 2002, 83^e éd., 2664 p. (ISBN 0849304830, présentation en ligne), p. 4-37Modèl:HBChemPhys
4. ↑ (en) David R. Lide, CRC Handbook of Chemistry and Physics, Boca Raton, CRC Press/Taylor and Francis, 3 juin 2009, 90^e éd., 2804 p. (ISBN 9781420090840, présentation en ligne), p. 4-43Modèl:HBChemPhys